Autoproblemen…
Soms ben ik wat ongelukkig met mijn keuze van auto’s. Vroeger reed ik in oude Land Rovers als ze al reden… Nu had ik een goed uitziende Volkswagen Transporter bus gekocht. Maar ik heb er toch allerlei drama’s mee gehad en ik hoop dat het nu een beetje over is. Het begint allemaal zo ongeveer twee maanden voordat ik naar Oostenrijk vertrek. Mijn accu laadt niet meer op en een paar keer heb ik de Wegenwacht nodig om mijn auto weer aan het draaien te krijgen. Bas helpt me uiteindelijk om de auto naar de garage van een vriend te krijgen om te laten repareren. Zes weken voor vertrek staat hij daar, het zal toch wel lukken om hem in die tijd te repareren?
Ik moet mijn huis uit en had gepland mijn busje daarvoor te gebruiken. De auto is nog niet klaar omdat er meer werk aan mijn auto was dan verwacht. Ik krijg gelukkig hulp van mijn ouders en Bart qua verhuizen en vervoer en met Ema pak ik mijn hele huisraad in. Mijn leven in dozen. Het is intussen december en er nog steeds geen teken dat mijn auto klaar is. Af en toe rij ik langs en dan kijk ik of mijn auto überhaupt is verplaatst. Vlak voor mijn vertrek naar Oostenrijk heb ik wat meer contact met mijn monteur en ik krijg steeds meer het gevoel dat hij het niet op tijd af zal krijgen. de motor is bijna helemaal uit elkaar geweest en moet weer in de motorsteunen gehangen worden. Uiteindelijk op de avond voor vertrek zit de motor er in, maar hij slaat niet aan. Een half uur na middernacht geven we het op, ik kan niet met mijn auto naar Oostenrijk. Gelukkig leent mijn moeder haar auto en kan ik op tijd op de cursus verschijnen.
Met mijn moeders auto rijd ik rond door Oostenrijk terwijl ik contact houd met de monteur. Hij laat enkele dagen na mijn vertrek al weten dat de motor het weer als een zonnetje doet, gelukkig maar, ik ga namelijk na mijn Anwärter (skileraar cursus) mijn moeders auto weer terug ruilen voor de bus. Het is balen dat ik er helemaal voor heen en weer moet rijden, maar ik heb geen keus. Claire biedt heel lief aan om mee te rijden naar Nederland.
Het is leuk om weer even in Nederland te zijn, mijn ouders verwelkomen me hartelijk en inkrijg lekker te eten. Als ik mijn monteur bel om te vragen of mijn auto al klaar is krijg ik weer een negatief bericht. Hij moet nog het één en ander afstellen en er schijnt toch nog olie te lekken vanonder het kleppendeksel vandaan. Hij heeft een nieuw rubber besteld en die komt de volgende dag pas binnen. Het verblijf van ons wordt dus met een dag verlengd tot verdriet van Claire die zich verveeld en zo snel mogelijk terug wilt. Ik ga langs de garage om te zorgen dat er wat druk op de reparatie zit en een half uur later rijd ik met mijn auto naar huis!
De volgende ochtend vertrek vroeg om de files voor te zijn, mijn ouders staan heel lief vroeg op. Met gesmeerde broodjes, thermoskan met koffie en gebakken kippepootjes rijd ik rond iets voor zes uit Warmenhuizen weg. Tegen half acht rijd ik in het donker de oprit van de ouders van Claire op. Na een kopje koffie en een gezellig gesprek vertrekken we weer om kort daarna Duitsland in te rijden.
Na 450 kilometer hoor ik een luide knal en zie ik het lampje van mijn dynamo branden. Mijn batterij wordt niet meer opgeladen… 🙁 We zijn halverwege en omdat het donker is als we aankomen durf ik niet verder te rijden. Via de TomTom vinden we een A.T.U., een soort Kwikfit, waar ze een nieuwe V-snaar er op zetten. We rijden nog geen 10 kilometer op de snelweg als deze het ook begeeft. Waarschijnlijk is er een probleem met de dynamo omdat er ergens anders geen probleem geweest kan zijn. Mijn monteur heeft het in Nederland netjes in elkaar gezet. Na wat testen concluderen de monteurs van de A.T.U. hetzelfde. De dynamo slaat vast als hij warm wordt en er moet een nieuwe besteld worden. Claire en ik voelen een soort paniek in en bekijken de opties. Met het OV kost het bij elkaar 270 euro per persoon voor een enkele reis. Mijn reisverzekering dekt helaas geen vervangend vervoer bij auto’s ouder dan zes jaar en ik heb geen dekking voor vervangend vervoer bij de ANWB. Ik besluit een auto te huren en een aantal uur later dan gepland komen we in Fügen aan.
De ANWB houdt me keuring op de hoogte van de vorderingen van mijn auto en op een gegeven moment is het tijd om hem weer op te halen. Dus ik tank de huurauto vol en rijd de 500 kilometer weer terug. De rit naar de garage ging vlekkeloos. De rekening was best hoog, maar met de huurauto er bij had ik dat ook wel verwacht. Eindelijk kan ik mijn busje nu naar Oostenrijk brengen.
Er schijnt iets mis te zijn met een tunnel ergens want ik doe over 200 kilometer ongeveer 5 uur. We kunnen op een strategische plek maar door 1 tunnelbuis en het kost ontzettend veel tijd. Op een gegeven moment zie ik een dame vragend naar me toe schuifelen bij een tankstation en na een praatje bied ik haar de gewenste lift aan. Ze wilt naar Erlangen, wat niet zo gek ver is van de plek waar ik haar op pik. We eten samen wat van haar uit Italië meegebrachte brood. Ze kwam helemaal vanuit Italië gelift en was bijna thuis. De file was nog niet helemaal over en na een half uur hoor ik weer de bekende knal en zie het rode lampje op mijn dashboard oplichten. Alweer is die rot v-snaar gebroken!! De moed zakt in mijn schoenen omdat ik in het donker rijd en nog zeker 250 kilometer moet afleggen. Mijn lifter ziet het en biedt aan om bij haar familie, die ze gaat bezoeken, te logeren om morgen een oplossing voor het probleem te vinden. Ik twijfel… maar ik besluit toch op haar aanbod in te gaan.
Ik kom in een vreemd huis, een kunstenaarshuis omdat er allerlei kunst staat en hangt. De mensen zien er vriendelijk uit en ik word zelfs in het Nederlands aangesproken. Een nicht of zus van mijn lifter woont met haar man in Amsterdam en kan intussen al redelijk Nederlands spreken. Er wordt een bed voor mij vrijgemaakt nadat we mijn busje aan de lader zetten en ik val al snel in slaap.
Na een korte douche en een lekker (Duits) ontbijt check ik mijn accu, de batterij-indicator is groen! Dat betekent een volle accu. Ik klets nog even met de mensen die één voor één wakker worden en daarna vertrek ik naar Oostenrijk. Ik rijd het hele stuk in één keer door zonder de auto uit te zetten en na een paar uur rijd ik eindelijk Oostenrijk binnen.
Na een aantal keer na gebruik de accu op te laden via de stekker kan ik toch mijn auto een beetje gebruiken tot er een gelegenheid is om de auto naar de garage te brengen. Ik houd mijn hart vast, bang voor weer een grote rekening. Uiteindelijk kost het me rond de 33 euro voor een nieuwe v-snaar en ze hebben beloofd dat ze alles goed getest hebben. Ze denken dat de A.T.U. vergeten is om de snaar even warm te laten lopen en daarna nog een keer te spannen. Ik hoop dat het nu klaar is.
