Opgesloten in Hochfügen

Ik had geschreven over mijn ervaring dat ik als skileraar werd opgesloten in Hochfügen. Het gebeurt een paar keer per seizoen dat de weg naar het gebied wordt afgesloten wegens lawine gevaar. Eén keer, op 22 januari 2012, mocht ik mee opgesloten worden. Een bijzondere ervaring waarbij genoeg gelegenheid was om lekker door de poeder te rijden.

Het gebied waar ik les geef is Hochfügen en elke dag rijd ik met een ski bus mee naar boven. De rit gaat over een twaalf kilometer lange weg tussen de bergen door met een hoogteverschil van ongeveer 900 meter. Als het flink door sneeuwt kan de weg goed glad zijn en als er een halve meter valt in een halve dag kan zelfs de weg helemaal worden afgesloten. Op zaterdag 21 januari sloten de liften expres vroeg omdat de weg naar Hochfügen weer werd afgesloten vanwege de kans op lawines op de enige bergweg. Om half vier zou de laatste bus naar beneden rijden.

Rob, collega, komt naar me toe en vraagt of ik wil blijven en met hem in het Berghotel slapen. De skischool wil graag de mensen kunnen bedienen met skileraren en de kans is zeer groot dat het gebied de volgende dag nog niet open gaat. Natuurlijk grijp ik deze kans met beide handen aan! Het zal de eerste keer zijn dat ik na 19:00 in het dorp ben. Normaal neem ik uiterlijk de laatste bus naar beneden.

Mijn werk gaat door en na de les stap ik in de Gogola bar om een biertje te drinken. Omdat de liften vroeg stoppen zat ik er al op tijd. Mijn collegae komen binnen en pakken een vroege bus om niet vast te zitten in het gebied. Het blijft nog redelijk druk ondanks dat de mensen uit Fügen op tijd naar beneden moeten. Dit zullen dus allemaal mensen zijn die in Hochfügen slapen. Er is een grote groep Duitsers die steeds 8 tot 10 Flying Hirsch bestellen. Dit is een combinatie van Red Bull en Jägermeister. De eerste gaat in een glas en dan laat je een flesje er in zakken. Aan het eind van de avond hebben ze met z’n achten 300 flesjes Jägermeister genuttigd om na het eten alle Jägermeister in de bar van Montana op te drinken. Bizar!

Er wordt aan de bar nog een paar keer gewaarschuwd (in het Duits) dat de weg naar Fügen wordt afgesloten en dat het dan niet mee mogelijk is om het dorp Hochfügen te verlaten. Niemand vertrekt een spier. Het is ruim na de laatste bus dat mensen vragen hoe laat ze nog naar beneden kunnen reizen. De mannen achter de bar raden ze aan om een hotel hier te nemen, want er gaat geen voertuig meer naar beneden en de 18 kilometer lopend afleggen is behoorlijk gevaarlijk in het donker met lawine gevaar.

Wij helpen de Gogola bar af te sluiten en een beetje op te ruimen en worden uitgenodigd mee te lopen met het personeel. Ergens in een kroeg krijgen we eten aangeboden en het is best grappig om achter de coulissen van een hotel te begeven. Rob kent de weg al redelijk goed in alle jaren dat hij zijn vakanties opspaart om hier te kunnen werken. Het is wel gaaf om er bij te horen en door ruimtes te lopen waar gasten niet komen. Het heeft altijd wel wat om achter de schermen te kunnen kijken. We settelen vlakbij de keuken in de Finsing bar. We krijgen een standaard maal van Schnitzel, patat en salade en met een biertje laten we dat ons goed smaken. Daarna schuiven we aan bij de bar waar een aantrekkelijke dame ons van bier en shotjes blijven voorzien. Ze vertelt hoe ze met haar man hier naar toe komt om geld te verdienen omdat dat in Duitsland waar zij woont niet goed gaat. Ze wonen en werken het hele seizoen in het hotel. Dan heb ik het toch beter, want ik kom nog op plekken…

Ik merk al dat Rob aardig getraind is en al houd ik het een hele tijd vol de wereld begint op een gegeven moment toch te draaien. Uiteindelijk kruipen we bij elkaar in bed. We moeten helaas een (riant) 2-persoonsbed delen, maar we zijn allebei in zo’n staat dat we de nacht comateus doorbrengen tot de wekker gaat. Ik word na de wekker alweer vrij snel wakker, Rob doet er wat langer over en terwijl hij zijn positieven zoekt ergens tussen de lakens kijk ik naar buiten. De piste, voor het eerst in de regio dat ik wakker word en meteen de piste voor de deur zie liggen. Een luxe waar je hier in het Berghotel wel voor betaalt. Het is uitzonderlijk stil, alhoewel rond deze tijd de bus uit het dal nog niet gearriveerd is normaal. Ik loop naar beneden naar de ontbijtzaal. Ik voel me wat ongemakkelijk, ik gedraag me als gast, maar ben ergens toch een beetje personeel. Toch laat ik een eitje voor me bakken en ga ik met wat brood en sap aan tafel zitten. Mijn hoofd is minder duf dan je zou verwachten, ik raak de overvloedige hoeveelheid alcohol ook wel gewend intussen. Rob komt eindelijk ook naar beneden en schuift aan. we eten wat en drinken koffie alvorens we uitchecken. We hoeven alleen de drankrekening te betalen die nog best behoorlijk is, de rest wordt geregeld door de skischool.

Buiten is het nog steeds stil waar het normaal krioelt van leraren, ouders, skiers en skiklasjes. Nu loopt een enkeling over straat met de sneeuw enkeldiep. De wegen zijn vandaag niet schoongemaakt dus je kan zien dat er vannacht zeker tien centimeter sneeuw is gevallen en de weg naar het dal is nog steeds met een bord geblokkeerd. Lawine gevaar. We zitten nog steeds ‘opgesloten’ en alle liften hangen er doodstil bij. Ik vraag me af wat ik hier doe terwijl het aan de andere kant ook wel weer bijzonder is op een plek te zijn met een groep uitverkorenen. Rob en ik slenteren naar de grote lift waarvan alles nog is afgesloten. Als we terug lopen zien we collegae van een andere skischool uit een busje kruipen. Ze hebben zich in laten sluiten in het dal en stroom van een kroeg gejat voor een kacheltje. Ze zijn gebleven voor de poeder, als straks de liften gaan werken dan zijn zij op heel veel plekken de eersten die door de verse sneeuw de sporen zetten. We kletsen wat en installeren ons om 9 uur voor de skischool. Eens kijken of er klanten komen op deze bijzondere dag. Voor ons start de eerste sleeplift en op het moment dat de eerste cursisten voorbij komen zien we de andere liften opstarten.

Het is een leuke relaxte dag waarbij ik steeds privéles gaf aan al oude bekenden. De piste is ongeprepareerd en dat skiet eigenlijk heel fijn. Een mooi laagje poeder met daaronder een harde laag wat het vrij makkelijk skiën is voor beginners. Tussendoor is gelegenheid om zelf te skiën off-piste en on-piste 🙂 Het is net alsof we een privé-gebied hebben en er hangt een hele relaxte sfeer. Gelukkig is tegen de lunch echt alles open qua liften en horeca, zodat we lekker kunnen lunchen in ons gebruikelijke restaurant. We spreken even de collegae die zich hebben laten insluiten. Ze zijn helemaal bek-af, maar gaan na een kort broodje weer de berg op. Wij moeten nog twee uurtjes les geven. Tegen het eind van de dag komt de bus weer naar boven en wordt ons paradijsje weer open gesteld voor de bezoekers, maar het zal pas de volgende dag zijn dat alles weer terug keert naar het oude. De apres-ski is nog vrij intiem met een select groepje en met de laatste bus gaan weer naar beneden en treffen we onze collegae die gedwongen vrij waren of in de oefenweide aan het werk moesten. Alles keert weer terug naar het oude. Onderweg naar beneden zien we verschillende verschuivingen, maar bulldozers en vrachtwagens hebben de weg weer vrij gemaakt.

Later ben ik nog een paar keer buitengesloten en konden we niet naar boven. In het dorp beneden tot de weg weer vrij was is een stuk minder spannend dan boven zitten. En dan vroeg ik me af of mijn collegae weer met een campertje meeliften op de stroom van een ander om de volgende dag op avontuur te kunnen gaan in de bergen over de verse sneeuw.

Eenmaal terug in Nederland in maart 2012 zou de weg weer afgesloten worden. Helaas waren ze iets te laat met de waarschuwing en het afsluiten en zijn er enkele auto’s door een lawine meegesleurd. De ski-school houder waarvoor ik werkte was hierbij en is uiteindelijk flink gewond afgevoerd naar het ziekenhuis. Gelukkig leefde hij nog. De wegafsluitingen zijn dus niet voor niets!