Mensen gaan dood, altijd onverwacht

Het is een feit, mensen gaan dood, helaas. Soms zou je eeuwig met iemand in je buurt willen leven en als dat dan niet lukt voelt het altijd alsof diegene je dan vroegtijdig verlaat. De beste gaan altijd als eerst, zegt men.

In de afgelopen weken zijn er vier mensen overleden plotseling overleden waarvan drie me toch wel een beetje raken. Bij sommige was het niet onverwacht, maar bij allen was het plotseling.

Wietse
Ik kende Wietse al mijn hele leven. Het was een markante man, om maar even in de woorden van mijn vader te spreken. Elk jaar met kerst kwam Wietse met het gezin bij ons eten. Wietse fluisterde altijd, hij had niet echt een stem meer. Nog voordat ik echt bewust van hem werd werd bij hem keelkanker ontdekt. Na operaties en behandelingen kon hij alleen nog maar fluisteren, maar hij leefde tenminste nog. En als hij echt heel boos werd kon hij toch nog zijn stem verheffen en ik was erg verbaasd toen ik dat voor het eerst hoorde. De kanker kwam weer terug, werd weer weg gevochten en kwam weer terug. Hij heeft zijn kleinzoon nog geboren zien worden van zijn dochter en een tijd later verliet hij het leven. Onverwacht op een hele gewone ochtend.

Astrid
Ze was ongeveer van mijn leeftijd en ineens is ze er niet meer. Ik begreep dat ze door hersenvliesontsteking om het leven is gekomen. We hadden de laatste tijd niet veel contact meer, iets waar ze me nog een paar kermissen geleden op aan sprak. Het hielp niet en het is een gek idee dat ik haar nu nooit meer ga spreken.

Astrid is waarschijnlijk de enige vrouw die mijn broer Frank met een volle vuist in zijn gezicht heeft geslagen. Ze hebben daar later nog samen hartelijk over gelachen. Ze waren samen op vakantie en ze werd aan de bar lastig gevallen door jongens. Op een gegeven moment was ze het zat toen ze weer iemand aan haar kont voelde zitten, draaide zich om en sloeg de eikel vol in zijn gezicht. Toen ze haar vuist weghaalde zag ze de verbaasde en geschrokken ogen van Frank. Oeps, dit keer was het Frank 🙂

Het is toch altijd weer schrikken als iemand van mijn leeftijd overlijd. Het bewijst steeds maar weer hoezeer je van het leven moet genieten, het kan zomaar over zijn.

Josephine van Hees
Eigenlijk ken ik haar niet zo heel goed. Ik was met Kirsten mee naar een boekbespreking van “Aan mijn jongere ik”, waar zij deelauteur van was. Daar las Josephine haar eigen deel in het boek voor en het was een prachtig verhaal. Ze beschreef hoe ze kanker krijgt en vanaf dat moment pas echt door heeft wat ze wil en dat ze moet doen wat ze wil. Wat precies de boodschap aan haar jongere ik is moet je in het boek lezen. Ze was erg inspirerend voor mensen die een ziekte hebben, maar raakten ook absoluut de mensen die gezond en fit zijn en niet hun dromen volgen. Waarom zou je stil zitten en geen actie ondernemen? Een goede vraag.

Na de bespreking wisselden Kirsten en ik wat woorden met haar. Ze had de ziekte niet overwonnen, ze was nog steeds ziek, maar leefde er op los alsof er niets te verliezen is. Zo stond er een hele sterke en (geestelijk) gezonde vrouw voor me. Een maand later hoor ik dat ze is overleden. De sterke vrouw heeft dankzij lichamelijke pijnen en een lichaam dat niet meer mee wilde werken toch op moeten geven. Weer een wijze les, je kan strijden en strijden, maar als het teveel of te gek word moet je ook weten wanneer je moet stoppen. Het was best schrikken dat ze was overleden, die sterke vrouw die nog zo kort geleden voor me stond.

Steve Jobs
Laat ik voorop stellen: Ik ga hem niet missen, alhoewel ik me voorstel dat er heel veel naasten zijn die terecht bedroefd zijn. Ik voel me niet verdrietig en ik lig er niet wakker van. Maar het is wel schrikken dat hij ineens overlijd. Apple is altijd goed geweest in het verbergen van feiten die ze niet bekend willen maken. Het is heel vreemd om nu podcasts te horen over speculatie waarom de keynote zo mat was en Steve Jobs niet aanwezig. Hij was stervende. Hij laat een mooi bedrijf achter dat de innovatie waarschijnlijk blijft doorvoeren. Overlijden… Hij omschreef het concept prachtig in zijn befaamde Stanford-speech:

No one wants to die. Even people who want to go to heaven don’t want to die to get there. And yet death is the destination we all share. No one has ever escaped it. And that is as it should be, because Death is very likely the single best invention of Life. It is Life’s change agent. It clears out the old to make way for the new. Right now the new is you, but someday not too long from now, you will gradually become the old and be cleared away. Sorry to be so dramatic, but it is quite true.

Your time is limited, so don’t waste it living someone else’s life. Don’t be trapped by dogma — which is living with the results of other people’s thinking. Don’t let the noise of others’ opinions drown out your own inner voice. And most important, have the courage to follow your heart and intuition. They somehow already know what you truly want to become. Everything else is secondary.

Zo zou Wietse het ook omschreven kunnen hebben. Gelukkig heeft men lang van hem kunnen genieten. Het is zo zonde dat Astrid en Josephine ons al jong verlaten. En ook Steve Jobs is met zijn 56 jaar betrekkelijk jong. Ik twijfel er echter niet aan dat al deze mensen in de post wel geleefd hebben en van het leven genoten hebben. Wij, de achterblijvers, zullen ze missen.