Reisverslag duiken Egypte

Als mosterd na de maaltijd, maar wel prettig om gedigitaliseerd te worden. Het reisverslag van mij toen we in oktobober naar Egypte gingen om te duiken

Verslag van 22 oktober – Op vakantie en naar Egypte; Twee dingen die helemaal niet slecht klinken en vooral niet in combinatie met elkaar. Dit was ook een mooie gelegenheid om mijn reis-rugzak eens te testen met de behoorlijke bepakking en wonder boven paste alles er in. Een duikvest, automaat, duikbril, loodgordel, snorkel en aan de buitenkant ook nog mijn flippers vastgebonden. Uiteraard was dat slechts de duikuitrusting en moest ik ook nog wat andere zaken mee. De rest moest maar in de handbagage. Alles op mijn rug en op de motor naar het ouderlijk huis waar we uit onze hoek van het land zouden verzamelen om samen naar schiphol te gaan. Op weg naar het vliegveld was het verschrikkelijk druk, we reden in het spits en ik zat achter het stuur want mijn vader had nog wat werk te doen, wat mooi naast me kon. Ik snap niet dat mensen dit elke dag kunnen volhouden; We gingen om 9 uur weg uit Alkmaar en we reden over de A9 naar schiphol. Is dit fout? Natuurlijk kom je dan behoorlijk in de spits terecht. Dat is weer afkicken. Ik was gewoon gewend tussen de auto’s door te sukkelen om de file voorbij te rijden. Maar nu sukkel je in de file mee, sterker nog; Je bent de file! Het is zo lekker om die chronische linksrijders dan ook voorbij te schieten aan de rechterkant om ze te straffen, maar zelfs de goed uitgeruste volvo heeft niet de power om op die korte stukjes even een auto voorbij te schieten. Lang leven de 92pk op twee wielen met een totaalgewicht van bijna 200kg.

Op schiphol was het ook behoorlijk druk, buiten was het een chaos van jewelste. Drie rijen dik auto’s werden uitgeladen om mensen van hun bagage te voorzien die ze uiteraard graag mee willen hebben en er stond een grote rij om het gebouw in te komen. Blijkbaar was het toch niet zo’n origineel idee om met het vliegtuig op vakantie te gaan? Binnen werd het ook een uitdaging om de beveiliging voorbij te komen, tegenwoordig moet je je ticket al laten zien om bij de incheckbalies te komen. Of dit was toevallig een bijzondere situatie? Vervolgens moesten we bij drie balies inchecken waar 100man in een vliegtuig past. Bij de paspoort controle waar we vroeger enkel even ons ticket moesten laten zien, ter bewijs dat we echt gingen vliegen, moesten we nu door een soort extra paspoort controle, dus dat duurde ook eventjes.

Druk op de weg, chaos op de parkeerplek, een ramp om door de verschillende controles te komen, wachten om een ticket om te wisselen naar boardingpas; reizen is geen vakantie, maar hard werken en de verscherpte beveiliging. Het is wel humor hoe de passagier hier de beveiliging opgelegd krijgt terwijl er een paar jaar geleden in een land waar vliegveld beveiliging veel heftiger is 4 vliegtuigen worden gestolen om vervolgens in gebouwen te belanden. Het is trouwens raar, want je mag geen mes of zelfs nagelschaartje meenemen in het vliegtuig, maar iemand met verschillende zwarte banden die een stuk gevaarlijker is met z’n handen dan een breinaald in de handen van een geoefende oma mag wel zonder ontwapening (dus met handboeien?) het vliegtuig in. Als je een Steven Seagal film eens hebt gezien weet je dat een zeer stijf opgerold tijdschrift een stevig wapen kan zijn gelijk aan een wapenstok van de politie. Ach, voor het gevoel van veiligheid doen ze goede dingen, laten we niet teveel gaan zeuren J

In het tax-free gedeelte gingen we wat eten. Bas en ik hadden een heerlijke omelet, Bartje van het te duur en mam had broodjes gesmeerd en liet dit uiteraard ook weten. Maar niet lang daarna zaten ook zij aan de boerenomelet XXL die stiekem toch wel lekker was en het geld best waard was. Verder was het zoeken naar sigaretten, drank, tijdschriften en ik kocht nog het nieuwste boek van Ludlum en kort daarna zaten we alweer in het vliegtuig. De veredelde bus die ons naar het warme zuiden zou gaan rengen. Ze hadden ons (na wat lief kijken) bij de nooduitgang geplaatst en de twee plaatsen werden ook niet benut, zelfs niet na het sluiten van de deur. Dus ik nodigde Bas en Sas uit om bij me te komen zitten. “The Cabin Crew” werd wat vervelend toen ze ons wisten te vertellen dat we niet onze schoenen uit mochten doen en niet ons boek erbij konden pakken tijdens de start en landing. Maar de 10cm extra beenruimte dankzij de nooduitgang zat wel erg comfortabel en maakte een hoop goed. De landing was met een behoorlijke klap alsof de piloot de grond een meter lager had ingeschat. Ik heb behoorlijk wat landingen meegemaakt van de stuitervariant tot aan de op eieren landing, maar zo’n klap was nieuw voor mij. Ik had toch weer wat last van mijn oren bij het dalen. Pijn en niet kunnen klaren.

Op het vliegveld van Marsa Alam was het ook weer behoorlijk druk J . Het vliegtuig stroomde voor zo’n 60% a 70% leeg. De rest zou naar hun eigen bestemming doorvliegen. De bus bracht ons van het vliegtuig naar de terminal waar we in een niet al te brede gang voor 3 heren elkaar verdrongen om voor $20 een visum te kopen in de vorm van een zegeltje. Daarna langs een controle waar de man nauwelijks in je paspoort keek. Het enige wat hij deed was je zegel afstempelen en je toeristenkaart innemen die we in het vliegtuig hadden ingevuld. Ik denk dat ze daar weinig werkeloosheid kennen want na de paspoort controle werd er nog eens gecheckt of je echt de sticker en het stempeltje had en er was ook een bagage kar bewaker. Iedereen heeft een taak hoe onbenullig het ook lijkt en ze kunnen zich overal nuttig maken. Toen we onze bagage hadden en ons door het vliegveld begaven ontdekten we dat deze vrijwel uitgestorven was. Waarschijnlijk door de ramadan. Buiten waren overal bordjes met tour-operators en we werden naar links gedirigeerd om daar te wachten. Na een redelijk tijd stonden we daar nog steeds terwijl de mensen massa angstvallig uitdunde stonden we nog steeds te wachten. Toen de laatste busjes vertrokken bleven we over met een lokale die met een AK-47 rondliep en zijn best deed heel autoritair uit te zien. Na nog een minuutje of tien kwamen twee jongens eens checken waarom we daar nog steeds stonden. En uiteindelijk bleek er achter een terminal gebouw een bus vol geirriteerde mensen te wachten op ons. De bagage moest in een pick-up en wij de bus in en we waren onderweg. Het verkeer is apart daar in Afrika, nou ja in ieder geval Egypte. Ze gebruiken er geen dimlicht en hebben enkel hun stadslicht aan, meestal in groene of rode vorm en als ze een tegenligger tegenkomen dan laten ze even weten dat ze er zijn door hun normale licht aan te doen. We vroegen ons in het donker in de bus af waar de zee zou liggen. We reden er parallell aan en waren een beetje aan het gokken waar totdat Bas zijn telefoon tevoorschijn haalde met een compas er in om het verlossende antwoord te geven. Na een half uurtje met wat oude muziek ( uit de jaren ’92 t/m ’95) kwamen we aan. De mensen die ons daar zouden begeleiden deden een beetje zenuwachtig aan terwijl wij ondanks moe van de rit wat meer relaxed waren. Bijna op onze plek van bestemming. We moesten in de receptie hal wachten op de receptionisten die ons twee aan twee ontvingen en helaas onze paspoorten innamen. Helaas moest ik afscheid nemen van mijn mooie roze paspoort L Terwijl we stonden te wachten werd onze bagage uitgeladen en een verfrissing aangeboden. Toen we allemaal een papiertje met ons tentnummer rijker waren konden we dit nummer doorgeven aan de mannen die de bagage weg zouden brengen met de auto waar hij net vanaf kwam.We konden naar onze tent en 500meter verder werd de auto weer uitgeladen. Voor de tenten stonden de nummers van de tent en toch mochten we niet erop af lopen. Ze stonden er op dat we hoffelijk weggebracht werden. Na nog langer wachten waren we thuis in onze tent. Dit waren eenvoudige vierkanten tenten met een stevig doek en een tapijt op de grond. Twee aparte bedden boden ons de goede nachtrust.