Skileraar – dagboekdump

Ik heb een halve poging gedaan om een dagboek bij te houden. Het is niet echt gelukt 🙂 Ook mijn blog-regelmaat zat er niet helemaal in. Ik kwam het net tegen in een app “Day One” die ik voor het dagboek schrijven had gebruikt. Ik dump het hieronder even, misschien vindt men het leuk om te lezen. Ik geloof dat ik het één en ander ook gebruikt heb in een ander blog, dan zal je wellicht iets dubbel lezen.

30 november 2011
Vandaag is het de eerste dag van een soort dagboek dat ik ga schrijven en de laatste dag van mijn werk en huis. Vanmiddag geef ik mijn collegae bij de ANWB een hand en vanavond lever ik mijn huissleutels in en dan begint het grote avontuur als dakloze. Ik noem het expres zo omdat ik nog niet eerder dakloos ben geweest. Eerst hoorde ik onder het dan van mijn ouders, even ben ik kort in Breda geweest en daarna jaren in Amsterdam, Voorburg en nu dakloos.

Een aantal mensen denken dat ik alleen maar naar Oostenrijk ga om te zuipen en te feesten. Niets is minder waar… Après-ski is een leuk extra, maar het gaat meer om het skiën, lesgeven, even een leven zonder fouten of voorgeschiedenis en daar achteraan komt nog het après-skien. Het leven in Nederland is zo gecompliceerd af en toe dat 3 maanden naar Oostenrijk een welkome vakantie is. Daar hebben mensen geen voorgeschiedenis met me, daar is altijd een positieve sfeer en ik gedij daar goed in. De vorige keer had ik het echt nodig om even uit een dip te komen.

Dit keer zit ik anders in mijn vel, ik voel me beter en ik hoop dat als ik terug kom een soort nieuwe start maak. Verder gaan als zelfstandige, wonen in de buurt van Ema, mijn vrienden en minder focussen op onbelangrijke zaken. Iedereen denkt dat je dat ook gewoon vanuit jezelf kan bereiken, zonder weg te gaan of te vluchten. Maar mensen die dat lukken praten er makkelijker over dan ik die dat soms lastig vind.

Het busje… Over ruim 5 dagen vertrek ik… Er lag een plas olie onder het blok. Michel, een bevriende monteur constateerde dat de koppakking er niet meer was. Nu ben ik 2 weken verder en nog steeds is er geen busje. Ergens knaagt het wel aan me. Straks komt hij niet voor mijn vertrek af. Wat dan? Moet ik drie mensen teleurstellen? Onze cursus begint 8 december.

Even afstand nemen. Een nieuwe start. Een nieuw huis. Een nieuwe toekomst. Hopelijk een nieuwe relatie. Hernieuwde vriendschappen. Ik zie het leven positief tegemoet en heb vooral zin in 3 maanden leven tussen de bergen.

Ik moet steeds aan een liedje van de Dijk denken als mensen vragen waarom ik naar Oostenrijk ga. Dan vragen ze of ik dan lekker ga feesten en zo. Ik post het liedje hier even: De tekst:

Het is de gok niet maar het wagen Het is de man en niet het paard Niet het antwoord maar het vragen Het is de route niet de kaart

Het is de vreugde niet het juichen Het is de sleutel niet het slot Niet de uitkomst maar het raadsel Het is het pissen niet de pot

Het is jezelf niet maar je naaste Het geloof en niet de god

Het is de schop niet maar het scheppen Het is de waarheid niet de clou Het zijn je ogen niet de kleppen Het is niet de druk maar het gedoe

Het is het scheren niet het snijden Niet het persen maar het vocht Het is het leven niet het lijden Niet het eindpunt maar de tocht

Niet het racen maar het rijden Het is de lijn niet maar de bocht Het is de lijn niet maar de bocht

Het is de drank niet maar het drinken Het getal niet maar de som Het is het drijven niet het zinken Het is het hoe niet maar waarom

Het is het uiten niet het innen Het is het ruisen niet het riet Het is het spel en niet het winnen Niet de zanger maar het lied

Niet de start maar het beginnen Het is het hart en ook de beat Het is je hart maar ook de beat

Niet de roes maar de vervoering Het is de opbouw niet de sloop Het geheim niet de beroering Niet het onrecht maar de hoop

Het is de hoop niet de vervulling Niet de toekomst maar aanstonds Het is de kunst niet de verkulling Niet de roddel maar het gonst

Niet de schok maar de onthulling Het is de speurtocht niet de vondst Het is de speurtocht niet de vondst

Geschreven door: Huub van der Lubbe Muziek: Hans van der Lubbe

1 december 2011

 

Zojuist word ik wakker in mijn oude kamer, waar ik ruim 10 jaar van mijn leven heb geslapen. Even schiet er door mijn hoofd terwijl ik om me heen kijk: “Ow, god dat moet ik allemaal nog inpakken.” En terwijl mijn ogen over de vele boeken in de kast gaan besef ik me dat ik niet meer in Voorburg ben, ik ben klaar met verhuizen.

Gisteravond heb ik de sleutel bij de huisbaas in zijn brievenbus gegooid en ik kan er niet meer in. Ik hoop dat mijn post goed wordt doorgestuurd, ik was wat laat, maar PostNL stuurt vanaf 5 december alles door naar mijn ouders adres. Nu nog inschrijven bij mijn ouders, een paar verhuizingen doorgeven en dan ben ik ècht over.

Het is apart om je huis achter te laten. Dit was het derde huis waar ik woonde. Ik heb er ruim vier jaar gewoond. Ik heb er ettelijke malen mijn duikspullen de trap op gesjouwd. Mijn overbuurvrouw wilde nog de politie bellen toen ze me herhaaldelijk met flessen zag tillen. Ze besprak dit met haar buurvrouw en dit is een dame waar ik het goed mee kon vinden, haar kleinzoon dook ook. Ze moest er erg om lachen en legde uit dat de flessen bedoelt waren om te duiken en dat ik geen drugslab of wietplantage had. De lieve buurvrouw had wat tranen in haar ogen toen ze hoorde dat ik weg zou gaan. Lief.

Ik heb er een hoop meegemaakt, ik heb er samen gewoond met Linda. Ik kan me nog herinneren dat ik nog niet zoveel meubeltjes had en we picknickten in de woonkamer. Het was een leuke tijd! Maar na een tijdje is het ook weer tijd voor iets nieuws en ik ga een huisje wat meer Noordelijk zoeken.

Ik ben benieuwd hoe lang mijn Range Rover nog op Google Maps – Streetview blijft staan, ik heb hem al meer dan een jaar geleden verkocht.

Vandaag even langs mijn bus gegaan.. Hij stond op een brug en ik zag Michel nergens en ik hoorde van zijn collegae dat hij vrij was. Even werd ik een beetje zenuwachtig, mijn bus moet over 4 dagen klaar zijn… Ze vragen of ze me kunnen helpen en ik geef aan dat de gele bus van mij is. Ow zegt eentje leuk, dan is dat je motorblok en wijst naar een mooi geschilderd blok. Ik schrik omdat ik een kaal blok zie. ik loop naar mijn bus en zie een groot gapend gat in de laadruimte. Nog 4 dagen… Ik haal een sleutel uit mijn dashboard en ga weer weg.

Na het tanken kom ik Jerry tegen die enthousiast over mijn bus praat. Morgen komt mijn kop terug van een ander bedrijf en dan wordt alles weer in elkaar gezet. Doordat mijn bus hier maar blijft hangen is het me niet goed gelukt om winterbanden te vinden. Ik vraag bandenman Jerry er naar en die gaat er achteraan. Later belt hij me terug en bevestigt dat het lukt om op een stel nieuwe wintersloffen naar Oostenrijk te gaan. Dat is in ieder geval fijn…

2 december 2011

Vandaag weer twee keer langs mijn auto geweest, er was geen Michel, onze gemeenschappelijke vriend Jerry weet hem na een paar keer bellen te bereiken en drukt hem nog eens op het hart dat de auto dinsdag klaar moet zijn. De tweede keer dat ik heen ga wil mijn vader ook mee.. Ik weet niet zeker of hij heel nieuwsgierig is of dat hij voor mij het probleem van de monteur wilt oplossen…

’s Ochtends word ik nog door een 072 509… nummer gebeld, het nummer van Schoorl en dat kan alleen maar over mijn auto gaan! Ik neem op en ze leggen uit dat de leverancier winterbanden verward hadden met zomerbanden. Helaas hadden ze voor de voorgestelde prijs geen winterbanden meer en voor 100 euro meer heb ik A-merk of ik daarmee akkoord ga. Gek genoeg als je je ingesteld hebt op een bepaalde prijs en het wordt iets meer, lijkt de drempel wel minder groot.

Ik wil met mijn motor op stap, maar heb mijn helm twee dagen buiten laten liggen en die heeft aardig wat water opgezogen. Mijn moeder wil liever dat ik lekker met haar auto ga. Elke keer dat ik niet op de motor ga dan is mijn moeder weer iets gelukkiger. Ik rijd langs Ron de Vries autohifi omdat hij een hele mooie en volledige site heeft. Als we straks naar Oostenrijk gaan is het fijn om een beetje muziek te kunnen luisteren. Een behulpzame man loopt met me door allerlei mogelijkheden heen die een beetje beperkt zijn omdat alles uit voorraad moet komen. Het is te kort dag om te bestellen. Gelukkig hebben ze een aantal leuke zaken en uiteindelijk maakt hij een mooi pakket met twee kleine speakers voor en grote speakers achter. Achter de voorstoelen komt een actieve subwoofer voor wat beter geluid. Het was een afweging tussen niet te duur en de herrie van het motorgeluid overstemmen.

Nieuwe banden, nieuwe geluidsinstallatie, nu nog een motor die het doet. Spannend.

18 december 2011

Anwärter gehaald! Ik heb weinig tijd genomen om iets te schrijven omdat ik elke dag druk bezig was. Het begon met zijn allen opstaan, naar Zell am Ziller rijden, ongeveer 5 uur op de ski’s staan, nog 2 à  3 uur theorie en dan na het eten nog een paar uur leren. er is een groot verschil met vorig seizoen, omdat we allemaal hetzelfde doen en met elkaar meerijden zit je constant op elkaars lip. In het begin is het wel fijn omdat je steun aan elkaar hebt, maar later komt er een soort druk bij. Je bent nooit alleen. Toch zou ik het niet zonder mijn collega’s willen doen. Als je geen zin hebt om te leren dan is er altijd wel iemand die je een duwtje in de juiste richting geeft. Als je thuis bent kan je er nog even over kletsen. Omdat je samen bent wordt het geheel wel lichter. Daarnaast hadden we een Duitse in de groep en dat doet winders omdat je gedwongen wordt veel Duits te praten en dat helpt zeker. Het examen is immers ook geheel in het Duits.

Nu terugkijkend zijn de 10 dagen voorbij gevlogen. We hebben 9 cursus dagen gehad en 1 Prüfung dag. De eerste dag begonnen we alsof we niet kunnen skiën. En in een aantal dagen doorlopen we het hele leerplan van het uit leggen hoe een ski werkt tot de eerste stappen naar parallel skiën. Daarnaast kregen we allerlei tips waarmee we ons eigen ski-vaardigen kunnen verbeteren. Er werd ook een dag gespendeerd aan een ski opleiding voor en kinderen en ontdekten we allerlei trucs hoe je met snow-blades ski-les veel interessanter kan maken voor pubers. De theorielessen waren veelal ook erg interessant alhoewel het soms wel zwaar was om na een inspannende praktijkdag je ogen open te houden. Meerdere Hollanders kregen ook een zwaar hoofd en ik geloof dat een hoop hebben liggen slapen.

We hebben drie leraren gehad voor de praktijk en nog veel meer voor de theorie. De groepen werden ingedeeld op achternaam, even dacht ik bij Claire en Frank in de groep te komen, onze namen beginnen allemaal met een E maar ik zat helemaal achterin omdat ze mijn achternaam gecombineerd hadden tot Vanenter. Ik kwam in een groep met allemaal nieuwe mensen en Bernhard als onze Ausbilder.

De groep bestond uit allerlei verschillende mensen, een Duitse, vier ‘Einheimischen’ (lokalen) en vier Hollanders. De Duitse dame, Laura, woonde al een tijdje in Nederland en werd een lopend woordenboek voor ons, naast dat ze natuurlijk ook gezelligheid bood. à‰én van de Einheimischen moest helaas na enige dagen afhaken omdat ze eigenlijk niet goed parallel kon skiën en het tempo niet kon bijhouden. Het viel niet mee om Bernhard in één keer goed te verstaan, maar na een dag ging het wel makkelijker. Hij probeerde hoog-Duits te spreken zoals wij dat op school geleerd hebben zonder het Zillertal-dialect wat echt niet te verstaan is voor buitenlanders. hij was al jaren een ski-führer en Berg-führer en trekt de hele winter door Tirol heen om les te geven en als gids te dienen. Hij gaf ook een alpine theorie les en liet ons desastreuze gevolgen zien van mensen in lawines. Een filmpje van een helm-camera maakte vooral veel indruk. De eigenaar raakte in een lawine en lag daar ongeveer 15 minuten waarvan hij het grootste gedeelte lag te huilen van angst terwijl je gemoffelde stemmen kon horen van zijn redders. Je kon zijn gezicht niet zien, maar je hoorde de opluchting toen je de sneeuw weg geschept zag worden. Moet je voorstellen dat je in het donker, koud ligt te wachten met een beperkte zuurstofvoorraad in de hoop dat ze je vinden.

Het kinderthema werd gegeven door een Carola, een Ausbilder die bij haar Skischule de kinder coà¶rdinator is en al jaren met kinder ski onderwijs bezig houdt. Het is heel grappig hoe je door allerlei leuke spelletje kinderen zover kan krijgen dat ze een goede warming-up krijgen en allerlei ski technieken oefenen.

De laatste twee dagen kregen we een nieuwe Ausbilder en dat was ook wel nodig. Hij was ontzettend streng en keek op een hele andere manier naar ons. Even voelde dit heel onprettig, maar later bleek het juist wel fijn te zijn dat de scherpe kantjes er even vanaf werden gehaald. de tweede dag ontdooide hij een beetje en gaf ons allemaal behulpzame tips voor het theoretische en praktische examen. Deze man is een leraar en vliegt mee in een helikopter om bij ski ongevallen de eerste hulp te verlenen en de gewonden transporteren. Hij gaf ook de eerste hulp theorie les en liet wat zelfgemaakte foto’s zien. Hij schudde ons even wakker dat wij ook zware gewonden kunnen tegenkomen omdat we veel uur in een seizoen op de piste doorbrengen. Hij vertelt dat Zillertal twee helikopters heeft voor gewonden die er gemiddeld elk 12x per dag op uittrekken.

De avond voor ons examen, of zogenaamde Prüfung, hebben we een feest in Mayerhofen. Een aantal Ausbilders hebben een band en maakten er een hele leuke sfeer. Er werd redelijk wat bier genuttigd en veel door Matthew en meegezongen. Om half één lag ik in bed na een behoorlijke hoeveelheid water drinken. De zenuwen waren dankzij het bier nagenoeg verdwenen.

De dag van de Prüfung begint als elke andere dag en in de auto overhoren elkaar nog even in het Duits. Claire zit enorm te stressen en we proberen haar een beetje gerust te stellen. Ze heeft uren geleerd en ze hoeft zich zeker geen zorgen te maken om de praktijk. Zelf ben ik wel een beetje zenuwachtig. Ik heb mijn theorie wel geleerd, maar ik moet het straks wel in het Duits doen en Umweltskunde zit er nog niet helemaal in.. Mijn theorie ga ik denk ik wel halen, maar mijn praktijk ben ik erg onzeker over. Het is een moment opname en wat als ik het fout doe? Bij de liften treffen we Tamara en de andere Duitse collegae en wachten we op de Ausbuilders. In de gondel overhoren we elkaar nog wat verder en soms hoor ik een gestresste reactie: Moet je dat ook kennen ?!? Boven op de berg is het bewolkt, staat een stevige wind en sneeuwt het. Deze keer laten we de ski’s staan en lopen meteen naar het restaurant waar ongeveer 120 mensen zitten, sommigen nog met een boek open en een aantal angstige gezichten: het is tijd voor examens!! Niemand weet precies wat er gaat gebeuren en de Ausbuilders worden nauwlettend in de gaten gehouden. Ze delen hesjes uit met een nummer waarmee je geïdentificeerd kan worden. Ik krijg nummer 8, mijn geluksgetal, is dat een voorteken?

Het theorie examen is niet super makkelijk, je moet natuurlijk Gied geleerd hebben. Ik zit met Claire aan tafel om een woordenboek te delen. Deze heb ik een paar keer gebruikt, al was het meer de zenuwen dat ik een woord niet herkende dan dat ik het echt niet wist. Uiteindelijk loop ik vast op twee vragen: welke pistes heb je allemaal voor kinderen en een aantal organisaties waar je als Skischule mee samen moet werken. Het lukt niet om het vereiste aantal te verzinnen en ik word licht zenuwachtig. Claire en ik zien kans om wat dingetjes te overleggen en later souffleert een Ausbuilder nog een antwoord. Ik heb de belangrijke vragen weten te beantwoorden, ik denk niet dat ze de vragen over onderlinge samenwerking bijvoorbeeld niet heel serieus nemen. Later hoor ik dat er mensen gezakt zijn op de theorie, die zullen dan ècht niet geleerd hebben.

Na de theorie pakken we onze ski’s terwijl de sneeuw naar beneden dwarrelt. Overal is iedereen een stuk rustiger en gezond gespannen. Er is een piste speciaal voor ons gereserveerd met een eigen lift en daar staan we voor te wachten. Het sneeuwt nog steeds, wat goed nieuws is want nog niet alle pistes kunnen open vanwege het gebrek aan een goede sneeuwlaag. we werden bij de briefing van de Prüfung ook gewaarschuwd dat we niet off-piste moesten gaan. De lift komt in beweging en we stappen in. Ik zit naast allerlei vreemden, wat op zich lekker is omdat ik me dan niet zo zenuwachtig hoef te maken. De wind neemt gedurende de rit behoorlijk toe en boven staat een flinke wind. Geen mens staat boven en we moeten een beetje zoeken naar het startpunt. Door de wind is er een soort sneeuwstorm ontstaan die er voor zorgt dat je slechts 10 meter voor je kan zien en de kou snijdt in het gezicht. Mijn jas zit lekker dicht en ik heb het niet koud. De groep staat iets lager en iedereen staat een beetje tegen elkaar aan met de rug in de wind. Later hoor ik een vergelijking met pinguïns die bij grote koude ook tegen elkaar aan gaan staan in een groep. We worden opgeroepen in de volgorde dat we een nummer hebben gekregen. Ik heb nummer 8, maar ze waren begonnen bij nummer 100, dus ik ben eigenlijk 308, nog even geduld hebben. Mensen rennen rond en spelen tikkertje om warm te blijven. De man die ons laat starten roept ook om de 10 minuten dat we moeten blijven bewegen, want het is echt ijzig koud. De temperatuur was -18, maar met de wind zal dat wel wat kouder aanvoelen. Af en toe is er stress dat iemand zijn ski’s kwijt zijn. De stuifsneeuw bedekt ze namelijk met een dun laagje en dan moet je op zoek gaan naar de bindingen die er nog uit steken.

Na een half uur mag ik starten en bij de start laat ik mijn zenuwen achter. Op het moment dat ik glijd denk ik: Nu kan ik er niets meer aan veranderen. Mijn Ausbilder Bernhard staat onder het eerste deel waar ik beoordeeld voor mijn techniek in de oefening “Carven Grundstufe”. Voor ik het weet is het voorbij, groet ik Bernhard en ben ik op pad naar het volgende stuk. De piste is niet geprepareerd dus het is wat zwaarder om naar beneden te komen. Om de hoek staat een rij voor deel twee. Deze maal gaan we ‘kurven’ maken, bochten in de ploeg positie. Ik hoor wat mensen zeggen dat je gewoon het al geskiede pad moet volgen die door de voorgaande deelnemers is uitgesleten. Ik begin weer met dezelfde insteek en ga een paar keer buiten het begaande pad. De ‘Ausbilder’ die hier staat te examineren knikt naar me en ik glijd door naar de derde oefening waar ik het meest voor vrees: de trechter.

Deze denkbeeldige trechter is een parcours uitgezet op een rode piste. Boven staan de pionnen 30 meter uit elkaar en ze staan steeds minder ver uit elkaar tot de laatste twee die 6 meter van elkaar staan. Hier moet je vrij skiën in de ‘Alpine Fahrverhaltung’ en netjes dezelfde snelheid behouden. Onderaan de trechter sta ik netjes klaar zoals het me verteld is, maar de ‘Ausbilder’ kijkt me niet meer aan. Ik hoor hem iets zeggen over de houding van de handen, maar ik weet niet zeker of hij het over mij heeft. Even twijfel ik nog of ik help de sneeuwhopen die we creëren uit te vlakken voor de volgende, maar er staan genoeg mensen nog boven en het aantal deelnemers achter me is niet meer zo groot. Ik ski door naar beneden door de poeder op de piste. Ik ben klaar en ik kan er niets meer aan veranderen, de zenuwen nemen echter niet af, over een paar uur weet ik de uitslag.

Beneden aangekomen twijfel ik even of ik nog naar het restaurant zou gaan of meteen naar het dal zou gaan met de gondel. Claire en Tamara nodigen me uit om naar het midden station te skiën, off-piste wat ons was afgeraden. Na wat twijfel weten ze me over te halen, maar na 50 meter maak ik een klap in een geul met mijn knie op een steen. Mijn broek heeft een scheurtje en mijn knie doet even best veel pijn. Na wat bemoedigende woorden besluit ik toch door te skiën en uiteindelijk gaat het toch lekker en de volgende geul spring ik overheen. Volgepompt met adrenaline stap ik bij het middenstation in de gondel naar beneden. Het is ongeveer één uur en over een uur weten we de uitslag. Met de hele club drinken we er een biertje op.

Rond twee uur zitten we in een zaaltje terwijl de ‘Aubilders’ allerlei voorbereidingen treffen. In één van de toespraken wordt uitgelegd dat er door de wind en sneeuw sprake was van verzwaarde omstandigheden, maar ze hier toch geen rekening mee hebben gehouden. Ze willen een kwaliteit hooghouden. Na de toespraken loopt de cursusleider door de namen heen die geslaagd zijn, weer in alfabetische volgorde wat betekent dat ik als één van de laatste de uitslag krijg. De spanning in ons groepje is te snijden en we wachten af. Frank krijgt als eerste te horen of hij geslaagd is. Even lijkt het alsof hij is overgeslagen, wat slecht nieuws is, maar uiteindelijk hoort hij toch zijn naam en springt letterlijk op. Claire, Tamara en Erik krijgen daarna snel het verlossende woord. Bas en Rogier moeten iets langer wachten en ik word steeds zenuwachtiger naarmate de namen genoemd worden. Uiteindelijk hoor ik: Floris van Enter, positive! Wat een opluchting en ik haal mijn diploma en bevestiging van slagen op. Gek genoeg voel ik geen enorme blijdschap, alleen maar opluchting. Misschien is het zo’n energie dip die je na een flinke inspanning krijg. Na de op één na laatste naam legt de cursusleider uit dat de mensen waarvan de naam niet is genoemd een blauw briefje kunnen halen voor de herkansing. Daarna zegt hij: und jetzt haben wir noch eine Name. En dan noemt hij de naam van de laatste in het alfabet, een beetje geplaagd maar erg opgelucht rent diegene naar voren.

Ik SMS iedereen die ik beloofd had dat ik geslaagd ben en zet mijn diploma op Facebook. Tijd om het te vieren in de Pizz pub!

20 december 2011

 

Soms ben ik wat ongelukkig met mijn keuze van auto’s. Vroeger reed ik in oude Land Rovers als ze al reden… Nu had ik een goed uitziende Volkswagen Transporter bus gekocht. Maar ik heb er toch allerlei drama’s mee gehad en ik hoop dat het nu een beetje over is. Het begint allemaal zo ongeveer twee maanden voordat ik naar Oostenrijk vertrek. Mijn accu laadt niet meer op en een paar keer heb ik de Wegenwacht nodig om mijn auto weer aan het draaien te krijgen. Bas helpt me uiteindelijk om de auto naar de garage van een vriend te krijgen om te laten repareren. Zes weken voor vertrek staat hij daar, het zal toch wel lukken om hem in die tijd te repareren?

Ik moet mijn huis uit en had gepland mijn busje daarvoor te gebruiken. De auto is nog niet klaar omdat er meer werk aan mijn auto was dan verwacht. Ik krijg gelukkig hulp van mijn ouders en Bart qua verhuizen en vervoer en met Ema pak ik mijn hele huisraad in. Mijn leven in dozen. Het is intussen december en er nog steeds geen teken dat mijn auto klaar is. Af en toe rij ik langs en dan kijk ik of mijn auto überhaupt is verplaatst. Vlak voor mijn vertrek naar Oostenrijk heb ik wat meer contact met mijn monteur en ik krijg steeds meer het gevoel dat hij het niet op tijd af zal krijgen. de motor is bijna helemaal uit elkaar geweest en moet weer in de motorsteunen gehangen worden. Uiteindelijk op de avond voor vertrek zit de motor er in, maar hij slaat niet aan. Een half uur na middernacht geven we het op, ik kan niet met mijn auto naar Oostenrijk. Gelukkig leent mijn moeder haar auto en kan ik op tijd op de cursus verschijnen.

Met mijn moeders auto rijd ik rond door Oostenrijk terwijl ik contact houd met de monteur. Hij laat enkele dagen na mijn vertrek al weten dat de motor het weer als een zonnetje doet, gelukkig maar, ik ga namelijk na mijn Anwärter (skileraar cursus) mijn moeders auto weer terug ruilen voor de bus. Het is balen dat ik er helemaal voor heen en weer moet rijden, maar ik heb geen keus. Claire biedt heel lief aan om mee te rijden naar Nederland.

Het is leuk om weer even in Nederland te zijn, mijn ouders verwelkomen me hartelijk en inkrijg lekker te eten. Als ik mijn monteur bel om te vragen of mijn auto al klaar is krijg ik weer een negatief bericht. Hij moet nog het één en ander afstellen en er schijnt toch nog olie te lekken vanonder het kleppendeksel vandaan. Hij heeft een nieuw rubber besteld en die komt de volgende dag pas binnen. Het verblijf van ons wordt dus met een dag verlengd tot verdriet van Claire die zich verveeld en zo snel mogelijk terug wilt. Ik ga langs de garage om te zorgen dat er wat druk op de reparatie zit en een half uur later rijd ik met mijn auto naar huis!

De volgende ochtend vertrek vroeg om de files voor te zijn, mijn ouders staan heel lief vroeg op. Met gesmeerde broodjes, thermoskan met koffie en gebakken kippepootjes rijd ik rond iets voor zes uit Warmenhuizen weg. Tegen half acht rijd ik in het donker de oprit van de ouders van Claire op. Na een kopje koffie en een gezellig gesprek vertrekken we weer om kort daarna Duitsland in te rijden.

Na 450 kilometer hoor ik een luide knal en zie ik het lampje van mijn dynamo branden. Mijn batterij wordt niet meer opgeladen… 🙁 We zijn halverwege en omdat het donker is als we aankomen durf ik niet verder te rijden. Via de TomTom vinden we een A.T.U., een soort Kwikfit, waar ze een nieuwe V-snaar er op zetten. We rijden nog geen 10 kilometer op de snelweg als deze het ook begeeft. Waarschijnlijk is er een probleem met de dynamo omdat er ergens anders geen probleem geweest kan zijn. Mijn monteur heeft het in Nederland netjes in elkaar gezet. Na wat testen concluderen de monteurs van de A.T.U. hetzelfde. De dynamo slaat vast als hij warm wordt en er moet een nieuwe besteld worden. Claire en ik voelen een soort paniek in en bekijken de opties. Met het OV kost het bij elkaar 270 euro per persoon voor een enkele reis. Mijn reisverzekering dekt helaas geen vervangend vervoer bij auto’s ouder dan zes jaar en ik heb geen dekking voor vervangend vervoer bij de ANWB. Ik besluit een auto te huren en een aantal uur later dan gepland komen we in Fügen aan.

De ANWB houdt me keuring op de hoogte van de vorderingen van mijn auto en op een gegeven moment is het tijd om hem weer op te halen. Dus ik tank de huurauto vol en rijd de 500 kilometer weer terug. De rit naar de garage ging vlekkeloos. De rekening was best hoog, maar met de huurauto er bij had ik dat ook wel verwacht. Eindelijk kan ik mijn busje nu naar Oostenrijk brengen.

Er schijnt iets mis te zijn met een tunnel ergens want ik doe over 200 kilometer ongeveer 5 uur. We kunnen op een strategische plek maar door 1 tunnelbuis en het kost ontzettend veel tijd. Op een gegeven moment zie ik een dame vragend naar me toe schuifelen bij een tankstation en na een praatje bied ik haar de gewenste lift aan. Ze wilt naar Erlangen, wat niet zo gek ver is van de plek waar ik haar op pik. We eten samen wat van haar uit Italië meegebrachte brood. Ze kwam helemaal vanuit Italië gelift en was bijna thuis. De file was nog niet helemaal over en na een half uur hoor ik weer de bekende knal en zie het rode lampje op mijn dashboard oplichten. Alweer is die rot v-snaar gebroken!! De moed zakt in mijn schoenen omdat ik in het donker rijd en nog zeker 250 kilometer moet afleggen. Mijn lifter ziet het en biedt aan om bij haar familie, die ze gaat bezoeken, te logeren om morgen een oplossing voor het probleem te vinden. Ik twijfel… maar ik besluit toch op haar aanbod in te gaan.

Ik kom in een vreemd huis, een kunstenaarshuis omdat er allerlei kunst staat en hangt. De mensen zien er vriendelijk uit en ik word zelfs in het Nederlands aangesproken. Een nicht of zus van mijn lifter woont met haar man in Amsterdam en kan intussen al redelijk Nederlands spreken. Er wordt een bed voor mij vrijgemaakt nadat we mijn busje aan de lader zetten en ik val al snel in slaap.

Na een korte douche en een lekker (Duits) ontbijt check ik mijn accu, de batterij-indicator is groen! Dat betekent een volle accu. Ik klets nog even met de mensen die één voor één wakker worden en daarna vertrek ik naar Oostenrijk. Ik rijd het hele stuk in één keer door zonder de auto uit te zetten en na een paar uur rijd ik eindelijk Oostenrijk binnen.

Na een aantal keer na gebruik de accu op te laden via de stekker kan ik toch mijn auto een beetje gebruiken tot er een gelegenheid is om de auto naar de garage te brengen. Ik houd mijn hart vast, bang voor weer een grote rekening. Uiteindelijk kost het me rond de 33 euro voor een nieuwe v-snaar en ze hebben beloofd dat ze alles goed getest hebben. Ze denken dat de A.T.U. vergeten is om de snaar even warm te laten lopen en daarna nog een keer te spannen. Ik hoop dat het nu klaar is.

19 januari 2012
Another day in paradise. Het ritme zit er al helemaal in: Je moet op tijd opstaan en je gaat niet te vroeg naar bed. Elke dag lijkt eentonig, maar omdat je met mensen bezig bent lijkt het toch steeds te variëren. Ik dacht dat het misschien leuk is om mijn dag planning te sturen.

Mijn ochtend begint, zoals bij velen die het goed hebben, in bed. Iets voor half acht gaat eerst mijn wekker en dan die van Matthew en check ik even mijn iPhone, om wakker te worden. Om half 8 pak ik mijn boxen en zet ik het liedje: “Het is mijn dag” van Jochem Myjer aan. Vorig seizoen werd er elke ochtend door iemand “De poes van Tante Loes” gedraaid en mensen werden er van afhankelijk als wekker. Nu heb ik de taak op mij genomen met een nieuw liedje. Terwijl het liedje nog speelt spring ik onder de douche.

Om kwart over acht loop ik de deur uit met een aantal andere collegae en dan is het tien minuten lopen berg op naar de bushalte. Meestal kunnen we niet in de eerste bus, die om half negen langs rijdt, instappen omdat deze vol is. Als we geluk hebben komt er nog een andere, nieuw ingezette bus, of we moeten wachten tot kwart voor negen wanneer de volgende bus vertrekt. De bus rijdt er twintig à  vijfentwintig minuten over naar ons gebied Hochfügen en dat geeft ons de tijd om wat te schrijven, slapen, kletsen of muziek te luisteren. Deze weg is trouwens wel een ‘bottleneck’. Als er iets gebeurt dan sta je of heel lang in de file of je komt helemaal niet op je bestemming.

Rond 10 over negen zijn we boven en lopen we naar een restaurant wat we door het vroege uur helemaal voor ons zelf hebben. Daar eten we een ontbijtje, drinken wat koffie en trekken onze ski- of snowboardschoenen aan. Als het druk is worden we meestal rond half tien op de ‘Sammelplatz’ verwacht. Dan kunnen we de mensen een handje helpen met de juiste groep te vinden. De kinderplaats moet verder ook nog opgebouwd worden en kinderen die voor het eerst zijn moeten even voor skiën. We krijgen daar ter plekke te horen welke groep we hebben.
* Op de kinderplaats werken met 3, 4 of 5 jarigen.
* Kinderen licht gevorderd
* Kinderen ver gevorderd
* Volwassenen beginners
* Volwassen gevorderd
En indien nodig kunnen daar ook nog groepen tussen vallen, maar dan moet het wel redelijk druk zijn. bij volwassenen of oudere kinderen komen daar ook nog snowboard bij.

Dan geven we les van kwart voor tien tot kwart voor twaalf en hebben we twee uur pauze. Het gebeurt echter regelmatig dat er privé uren worden geboekt en die moeten dan in deze twee uur gegeven worden. Dan heb je een kwartiertje pauze en geef je privé-les van twaalf tot twee en om twee uur ga je weer verder met de groep tot vier uur. Gelukkig kunnen wij in het restaurant voordringen om eten te halen tijdens de lunch, dat kan je soms hard nodig hebben.

Om vier uur neem ik weer afscheid van de groep, afhankelijk van het niveau doe ik dat altijd op de piste om hun aandacht een beetje vast te houden, de laatste honderd meter kunnen ze vast wel zonder me skiën. Dan duiken we even het Skiraum in om onze spullen op te bergen en gewone schoenen aan te trekken. Tegenover deze ruimte zit de Gogola, een gezellige après-ski bar, waar we meestal een drankje doen terwijl we wachten op de andere collegae. Daarna nemen we de bus weer naar beneden naar Fügen. Om zes uur gaat de laatste, dus we moeten wel een beetje op de tijd letten.

Eenmaal in het dorp is het gebruikelijk om de Pizz Pub in te duiken voor een uurtje of twee après-ski. Maar het komt ook voor dat men er geen zin in heeft en dan gaan ze internetten in het naast gelegen hotel of naar huis. Op zondag dansen er Go Go Girls op de bar. Dit is waarschijnlijk voor de nieuwe gasten, die op zaterdag zijn gekomen. Après-ski duurt tot half acht en dan gaan de lichten wat feller branden en de muziek zachter. Het personeel wil de kroeg wat opruimen voor het avondprogramma. De kroeg stroomt wat leeg en wij stromen mee om wat te eten.

Sommigen zijn heel ijverig en koken thuis. Ik ga regelmatig bij Kohlerhof eten omdat we daar een drie gangen menu krijgen voor het luttele bedrag van zes euro. Na het eten druipen de meesten af en sommigen duiken weer de kroeg in. Het is ook wel afhankelijk of het druk is of niet. Soms is het zo gezellig dat je na het eten gewoon door feest. Na dit gebeuren duik je je bed in en begint de dag opnieuw.

Het gebied waar ik les geef is Hochfügen. Elke dag rijd ik met een ski bus mee naar boven. De rit gaat kronkelend over een twaalf kilometer lange weg tussen de bergen door met een hoogteverschil van ongeveer 900 meter. Als het flink door sneeuwt kan de weg goed glad zijn. De weg kan zelfs afgesloten worden als er 50 centimeter valt in een halve dag.

23 januari 2012
Op zaterdag 21 januari sloten de liften expres vroeg. De weg naar Hochfügen werd voor de tweede keer die maand afgesloten. Er was een grote kans op lawines op de enige bergweg. Om half vier zou de laatste bus naar beneden rijden.

Rob, collega, komt naar me toe en vraagt of ik wil blijven en in het Berghotel wil slapen. De skischool wilt graag de mensen kunnen bedienen met skileraren en de kans is dat de volgende dag het gebied nog niet open gaat. Natuurlijk neem ik deze kans met beide handen aan! Het zal de eerste keer zijn dat ik na 19:00 in het dorp ben. Normaal neem ik altijd uiterlijk de laatste bus naar beneden.

Omdat de liften vroeg stoppen zat ik al op tijd in de Gogola bar, waar we normaal een biertje drinken na het werk. De collegae kwamen binnen en dropen weer af om niet vast te zitten. Het bleef nog redelijk druk ondanks dat de mensen uit Fügen al weg moeten zijn.