Anwärter gehaald!

Ik heb weinig tijd genomen om iets te schrijven omdat ik elke dag druk bezig was. Het begon met zijn allen opstaan, naar Zell am Ziller rijden, ongeveer 5 uur op de ski’s staan, nog 2 à  3 uur theorie en dan na het eten nog een paar uur leren. Ik merk al een groot verschil met vorig seizoen. We doen allemaal hetzelfde en zitten constant op elkaars lip. In het begin is het wel fijn omdat je steun aan elkaar hebt, maar later komt er een soort druk bij. Je bent nooit alleen. Toch zou ik het niet zonder mijn collega’s willen doen. Als je geen zin hebt om te leren dan is er altijd wel iemand die je een duwtje in de juiste richting geeft. Als je thuis bent kan je er nog even over kletsen. Omdat je samen bent wordt het geheel wel lichter. Daarnaast hebben we een Duitse in de groep en dat doet helpt erg omdat je gedwongen wordt veel Duits te praten. De training en het examen zijn immers ook geheel in het Duits.

Nu ik terug kijk zijn de 10 dagen voorbij gevlogen. We hebben 9 cursus dagen gehad en 1 Prüfung dag. De eerste dag begonnen we alsof we niet kunnen skiën. En in een aantal dagen doorlopen we het hele leerplan die een beginner tot gevorderde doorloopt: uit leggen hoe een ski werkt tot de eerste stappen naar parallel skiën. Daarnaast kregen we allerlei tips waarmee we ons eigen ski-vaardigen kunnen verbeteren. Er werd ook een dag gespendeerd aan een ski opleiding voor en kinderen en ontdekten we allerlei trucs hoe je met snow-blades ski-les veel interessanter kan maken voor pubers. De theorielessen waren veelal ook erg interessant alhoewel het soms wel zwaar was om na een inspannende praktijk je ogen open te houden. Meerdere Hollanders kregen ook een zwaar hoofd en ik geloof dat een hoop hebben liggen slapen.

We hebben drie leraren gehad voor de praktijk en nog veel meer voor de theorie. De groepen werden ingedeeld op achternaam, even dacht ik bij Claire en Frank in de groep te komen, onze namen beginnen allemaal met een E. Ik zat echter helemaal achterin omdat ze mijn achternaam gecombineerd hadden tot Vanenter. Zo kwam ik in een groep met allemaal nieuwe mensen en Bernhard als onze Ausbilder.

Mijn groep bestond uit allerlei verschillende mensen, een Duitse, vier ‘Einheimischen’ (lokalen) en vier Hollanders. De Duitse dame, Laura, woonde al een tijdje in Nederland en werd een lopend woordenboek voor ons, naast de gezelligheid die ze bood. à‰én van de Einheimischen moest helaas na enige dagen afhaken omdat ze eigenlijk niet goed parallel kon skiën en het tempo niet kon bijhouden. Het viel niet mee om Bernhard in één keer goed te verstaan, maar na een dag raakten we wel gewend aan zijn Zillertal-dialect. Hij probeerde ook zoveel als mogelijk hoog-Duits te spreken zoals wij dat op school geleerd hebben. Hij is al jaren een Ski-führer en Berg-führer en trekt de hele winter door Tirol heen om les te geven en gidsen. Hij gaf ook een alpine theorie les en liet ons desastreuze gevolgen zien van mensen in lawines. Een filmpje van een helm-camera maakte vooral veel indruk. De eigenaar raakte in een lawine en lag daar ongeveer 15 minuten waarvan hij het grootste gedeelte lag te huilen van angst terwijl je gemoffelde stemmen kon horen van zijn redders. Je kon zijn gezicht niet zien, maar je hoorde de opluchting toen je de sneeuw weg geschept zag worden. Moet je voorstellen dat je in het donker, koud ligt te wachten met een beperkte lucht voorraad in de hoop dat ze je vinden.

Het kinderthema werd gegeven door een Carola, een Ausbilder die bij haar Skischule de kinder coà¶rdinator is en al jaren met kinder ski onderwijs bezig houdt. Het is heel grappig hoe je door allerlei leuke spelletje kinderen zover kan krijgen dat ze een goede warming-up krijgen en allerlei ski technieken oefenen.

De laatste twee dagen kregen we een nieuwe Ausbilder en dat was ook wel nodig. Hij was erg streng en keek op een hele andere manier naar ons. Even voelde dit heel onprettig, maar later bleek het juist wel fijn te zijn dat de scherpe kantjes er even vanaf werden gehaald. De tweede dag ontdooide hij een beetje en gaf ons allemaal tips voor het theoretische en praktische examen. Deze man is een leraar en vliegt mee in een helikopter om bij ski ongevallen de eerste hulp te verlenen en de gewonden transporteren. Hij gaf ook de theorie les over eerste hulp en liet wat zelfgemaakte foto’s zien. Hij schudde ons even wakker dat ook wij zwaar gewonden kunnen tegenkomen omdat we veel uren op de piste doorbrengen. Hij vertelde dat Zillertal twee helikopters heeft voor gewonden die ieder gemiddeld 12x per dag op uittrekken.

De avond voor ons examen, of zogenaamde Prüfung, hebben we een feest in Mayerhofen. Een aantal Ausbilders hebben een band en maakten er een hele leuke sfeer. Er werd redelijk wat bier genuttigd en veel door Matthew en meegezongen. Om half één lag ik in bed na een behoorlijke hoeveelheid water drinken. De zenuwen waren dankzij het bier nagenoeg verdwenen.

De dag van de Prüfung begint als elke andere dag en in de auto overhoren elkaar in het Duits. Claire zit enorm te stressen en we proberen haar een beetje gerust te stellen. Ze heeft uren geleerd en ze hoeft zich zeker geen zorgen te maken om de praktijk. Zelf ben ik wel een beetje zenuwachtig. Ik heb mijn theorie wel geleerd, maar ik moet het straks wel in het Duits doen en Umweltskunde zit er nog niet helemaal in. Mijn theorie ga ik wel halen, maar mijn praktijk ben ik erg onzeker over. Het is een moment opname en wat als ik het fout doe? Bij de liften treffen we Tamara en de andere Duitse collegae en wachten we op de Ausbuilders. In de gondel overhoren we elkaar nog wat verder en soms hoor ik een gestresste reactie: Moet je dat ook kennen?!? Boven op de berg is het bewolkt, staat een stevige wind en sneeuwt het. Deze keer laten we de ski’s staan en lopen meteen naar het restaurant waar ongeveer 120 mensen zitten, sommigen nog met een boek open en ik zie wel een aantal angstige gezichten: het is tijd voor de examens!! Niemand weet precies wat er gaat gebeuren en de Ausbilders worden nauwlettend in de gaten gehouden. Ze delen hesjes uit met een nummer waarmee je geïdentificeerd kan worden. Ik krijg nummer 8, mijn geluksgetal, is dat een voorteken?

Het theorie examen is niet super makkelijk, je moet natuurlijk goed geleerd hebben. Ik zit met Claire aan tafel om een woordenboek te delen. Deze heb ik een paar keer gebruikt, al was het meer de zenuwen dat ik een woord niet herkende dan dat ik het echt niet wist. Uiteindelijk loop ik vast op twee vragen: welke pistes heb je allemaal voor kinderen en een aantal organisaties waar je als Skischule mee samen moet werken. Het lukt niet om het vereiste aantal te verzinnen en ik word licht zenuwachtig. Claire en ik zien kans om wat dingetjes te overleggen en later souffleert een Ausbilder nog een antwoord. Ik heb de belangrijke vragen weten te beantwoorden, ik denk niet dat ze de vragen over onderlinge samenwerking bijvoorbeeld niet heel serieus nemen. Later hoor ik dat er mensen gezakt zijn op de theorie, die zullen dan ècht niet geleerd hebben.

Na de theorie pakken we onze ski’s terwijl de sneeuw naar beneden dwarrelt. Overal is iedereen een stuk rustiger en gezond gespannen. Er is een piste speciaal voor ons gereserveerd met een eigen lift en daar staan we voor te wachten. Het sneeuwt nog steeds, wat goed nieuws is. Nog niet alle pistes kunnen open vanwege het gebrek aan een goede sneeuwlaag. We worden bij de briefing van de Prüfung ook gewaarschuwd dat we niet off-piste moesten gaan. De lift komt in beweging en we stappen in. Ik zit naast allerlei vreemden, wat op zich lekker is omdat ik me dan niet zo zenuwachtig hoef te maken. De wind neemt gedurende de rit behoorlijk toe en boven is een lichte sneeuwstorm. Geen mens staat boven en we moeten een beetje zoeken naar het startpunt. Door de opwaaiende sneeuw kunnen we slechts 10 meter voor ons zien en de kou snijdt in het gezicht. Mijn jas zit lekker dicht en ik heb het gelukkig niet koud. De groep staat iets lager en iedereen staat een beetje tegen elkaar aan met de rug in de wind. Later hoor ik een vergelijking met pinguïns die bij grote koude ook tegen elkaar aan gaan staan in een groep. We worden opgeroepen in de volgorde dat we een nummer hebben gekregen. Ik heb nummer 8, maar ze waren begonnen bij nummer 100, dus ik ben eigenlijk 308, nog even geduld hebben. Mensen rennen rond en spelen tikkertje om warm te blijven. De man die ons laat starten roept ook om de 10 minuten dat we moeten blijven bewegen, want het is echt ijzig koud. De temperatuur is -18, maar met de wind zal dat wel wat kouder aanvoelen. Af en toe is er stress dat iemand zijn ski’s kwijt is. De stuifsneeuw bedekt ze namelijk met een dun laagje en dan moet je op zoek gaan naar de bindingen die er nog uit steken.

Na een half uur mag ik starten en bij de start laat ik mijn zenuwen achter. Op het moment dat ik glijd denk ik: Nu kan ik er niets meer aan veranderen. Mijn Ausbilder Bernhard staat onder het eerste deel waar ik beoordeeld voor mijn techniek in de oefening “Carven Grundstufe”. Voor ik het weet is het voorbij, groet ik Bernhard en ben ik op pad naar het volgende stuk. De piste is niet geprepareerd dus het is wat zwaarder om naar beneden te komen. Om de hoek staat een rij voor deel twee. Deze maal gaan we ‘kurven’ maken, bochten in de ploeg positie. Ik hoor wat mensen zeggen dat je gewoon het al geskiede pad moet volgen die door de voorgaande deelnemers is uitgesleten. Ik begin weer met dezelfde insteek en ga een paar keer buiten het begaande pad. De ‘Ausbilder’ die hier staat te examineren knikt naar me en ik glijd door naar de derde oefening waar ik het meest voor vrees: de trechter.

Deze denkbeeldige trechter is een parcours uitgezet op een rode piste. Boven staan de pionnen 30 meter uit elkaar en ze staan steeds minder ver uit elkaar tot de laatste twee die 6 meter van elkaar staan. Hier moet je vrij skiën in de ‘Alpine Fahrverhaltung’ en netjes dezelfde snelheid behouden. Onderaan de trechter sta ik netjes klaar zoals het me verteld is, maar de ‘Ausbilder’ kijkt me niet meer aan. Ik hoor hem iets zeggen over de houding van de handen, maar ik weet niet zeker of hij het over mij heeft. Even twijfel ik nog of ik help de sneeuwhopen die we creëren uit te vlakken voor de volgende, maar er staan genoeg mensen nog boven en het aantal deelnemers achter me is niet meer zo groot. Ik ski door naar beneden door de poeder op de piste. Ik ben klaar en ik kan er niets meer aan veranderen, de zenuwen nemen echter niet af, over een paar uur weet ik de uitslag.

Beneden aangekomen twijfel ik even of ik nog naar het restaurant zou gaan of meteen naar het dal zou gaan met de gondel. Claire en Tamara nodigen me uit om naar het midden station te skiën, off-piste wat ons was afgeraden. Na wat twijfel weten ze me over te halen, maar na 50 meter maak ik een klap in een geul met mijn knie op een steen. Mijn broek heeft een scheurtje en mijn knie doet even best veel pijn. Na wat bemoedigende woorden besluit ik toch door te skiën en uiteindelijk gaat het toch lekker en de volgende geul spring ik overheen. Volgepompt met adrenaline stap ik bij het middenstation in de gondel naar beneden. Het is ongeveer één uur en over een uur weten we de uitslag. Met de hele club drinken we er een biertje op.

Rond twee uur zitten we in een zaaltje terwijl de ‘Aubilders’ allerlei voorbereidingen treffen. In één van de toespraken wordt uitgelegd dat er door de wind en sneeuw sprake was van verzwaarde omstandigheden, maar ze hier toch geen rekening mee hebben gehouden. Ze willen een kwaliteit hooghouden. Na de toespraken loopt de cursusleider door de namen heen die geslaagd zijn, weer in alfabetische volgorde wat betekent dat ik als één van de laatste de uitslag krijg. De spanning in ons groepje is te snijden en we wachten af. Frank krijgt als eerste te horen of hij geslaagd is. Even lijkt het alsof hij is overgeslagen, wat slecht nieuws is, maar uiteindelijk hoort hij toch zijn naam en springt letterlijk op. Claire, Tamara en Erik krijgen daarna snel het verlossende woord. Bas en Rogier moeten iets langer wachten en ik word steeds zenuwachtiger naarmate de namen genoemd worden. Uiteindelijk hoor ik: Floris van Enter, positive! Wat een opluchting en ik haal mijn diploma en bevestiging van slagen op. Gek genoeg voel ik geen enorme blijdschap, alleen maar opluchting. Misschien is het zo’n energie dip die je na een flinke inspanning krijg. Na de op één na laatste naam legt de cursusleider uit dat de mensen waarvan de naam niet is genoemd een blauw briefje kunnen halen voor de herkansing. Daarna zegt hij: und jetzt haben wir noch eine Name. En dan noemt hij de naam van de laatste in het alfabet, een beetje geplaagd maar erg opgelucht rent diegene naar voren.

Ik SMS iedereen die ik beloofd had dat ik geslaagd ben en zet mijn diploma op Facebook. Tijd om het te vieren in de Pizz pub!