Long way… dinges!

Ewan McGregor + Charley op reis
Wie kent hem niet? Ewan McGregor, een Schotse man die het gered heeft om te schitteren in het Hollywood licht. Voor de mensen die even niet zo goed met namen zijn… Hij was de jonge Obi-Wan Kenobi in de eerste (en dus recente) delen van Star Wars, hij was de hoofdrolspeler van het sprookje Big Fish, zong een beetje in Moulin Rouge en speelde een prominente rol in Trainspotting. Mocht je het nu nog niet weten, hier rechts is een foto van hem en als je hem nog niet herkent… Hij is een beroemde acteur. Samen met een vriend van hem, Charley Boorman die rechts van hem staat besluiten ze op een “Adventure of a life-time” te gaan. Ze huren een berg mensen in, kopen/huren een lokatie in London en beginnen aan een maandenlange voorbereiding. Ze zijn trouwens niet de eerste die het doen, hier heb je een lijst van mensen die een lange toch maken: List of long-distance motorcycle riders op wikipedia, waar Robert Edison Fulton Jr in 1932 ongeveer 40.000km aflegde.

Enkeltje naar het Oosten
De reis die ze eerst maken in “The long way round” is niet mis en ze besluiten om vanuit Engeland naar het Oosten te blijven reizen tot ze uiteindelijk weer in New York terecht komen. Dit betekent dat ze afgelegen gebieden moeten doorkruizen waar men zelden komt. Om hun veiligheid te garanderen rijdt er een team van mensen achter ze aan. Meestal rijden er twee wagens op hooguit een dag afstand achter ze aan en ze hebben een collega-motorrijder om alles te filmen. Ergens wordt gezegd dat ze het gewoon voor zichzelf willen vast leggen, maar ze maken er uiteindelijk een succesvolle serie van. Natuurlijk gaat het één en ander mis onderweg. Anders zou het geen avontuurlijk verhaal zijn en men moet niet denken dat het makkelijk is. De beelden zijn prachtig, er gebeuren onverwachte dingen die lichtelijk gedramatiseerd was en het is al met al erg fijn om te kijken. Wil je er meer over weten kan je hier de website van “Long way round” vinden.

Enkeltje naar het Zuiden
Jaren later komen ze weer bij elkaar en besluiten om een vervolg te geven aan hun succesvolle serie en de avontuurlijke reizen. Ditmaal gaan ze de “The long way down” waar ze in plaats van steeds naar het Oosten te reizen ditmaal het Zuiden opzoeken. Vanuit Schotland rijden ze helemaal door naar Zuid-Afrika en dit trok mijn interesse omdat ik ook wel eens gedroomd heb van zo een trip, veel er over heb gelezen en een paar keer in Afrika ben geweest. Je ziet mooie beelden van hun tocht maar ik ben toch een stuk kritischer dan hun eerste trip.

Ze racen door het Noorden van Afrika alsof ze over de snelweg naar hun werk zoeven en nemen/krijgen geen tijd om te zien welk land ze voorbijschieten. Zelf merken ze dit ook op, maar ze moeten racen omdat ze niet een week willen wachten op een bepaalde veerboot. Hier nemen ze het gestresste West-Europa/Amerika mee naar Afrika waar het leven gemoedelijk is en tijd als het ware “veel trager” verloopt. Als ze geen tijd hebben vliegen ze even ergens heen en laten ze de motoren achter. Dit is iets wat je op een echte “overland” reizigers zelden/nooit ziet doen. Het is moeilijk om je motoren ergens veilig een tijdje te stallen en die motoren zijn je leven tijdens zo een trip. Ze worden continu geholpen door de auto’s die hun volgen en waar de droom is om met z’n tweeën door het woeste land te trekken gaat er een heel team naar het Zuiden. Het is niet erg, want de beelden blijven prachtig en het verhaal is leuk. Toch in enkele maanden naar beneden racen hoort niet bij mijn beeld van een avontuurlijke tocht door Afrika. Ze hebben een deadline en dat klinkt net als een “survival”-tocht terwijl je weet wanneer je weer thuis bent. Niet echt, echt. Wil je er meer over weten kan je hier de website van “Long way down” vinden.

Olifant die tettert
Ewan stond nog bij een olifant die met zijn oren flapperde en luid tetterde. Ewan ging er vandoor gedreven door oerinstinct en pure angst. Ik moest er wel erg om lachen omdat ik daar ook heb gestaan, zo dicht bij een olifant en deze ook met zijn oren ging wapperen en luid ging tetteren. Wij waren angstig terwijl de gids naast ons gebaarde: Foto’s! Foto’s maken! Mooie foto’s! We hoorden later dat je je geen zorgen hoefde te maken als olifanten dat deden. Ze voelen niet dreigend gevaar, maar maken zich wel zorgen en laten weten dat je niet in de buurt moet komen. Als je stil blijft staan of rustig wegloopt zijn ze blij. Op het moment dat een olifant op je af komt met oren langs het lichaam kan je net zo goed ook mooie foto’s maken, dan weten ze wat je is overkomen als je verminkte lichaam wordt gevonden, rennen is hopeloos.

De echte Afrika reizigers
Een echte herken je aan de gemoedelijkheid waarmee ze door Afrika reizen, niet de kilometers proberen te verslinden, maar de indrukken probeert op te doen en daarvoor de tijd neemt. Je ziet ze in alle soorten en maten. De ene doet het op de fiets, de ander wandelend, je ziet ze in Volkswagen busjes of mijn favoriete auto’s: Land Rovers. En natuurlijk doet men het op de motor. Er is nu een Nederlands stel, Marly en Dave, op pad op twee Honda’s en als je ze wilt volgen moet je hier even kijken. Ze hebben al een ongeluk gehad en zonder een team met een doctor aan boord sta je toch voor grote uitdagingen! Zij hadden ook geen gratis motoren of een heel team aan mensen die alles voor ze regelden. Ze moesten het allemaal bij elkaar sparen; Long way down, real-life. Voor meer van dat soort verhalen raad ik je van harte aan hier te kijken:  The Africa Overland Network – http://www.africa-overland.net/. Hier vind je reizen met allerlei voertuigen door allerlei mensen.