Zo, leeg huis

Zojuist word ik wakker in mijn oude kamer, waar ik ruim 10 jaar van mijn leven heb geslapen. Ik kijk om me heen en even schiet er door mijn hoofd: “Ow, god dat moet ik allemaal nog inpakken.” En terwijl mijn ogen over de vele boeken in de kast gaan besef ik me dat ik niet meer in Voorburg ben, ik ben klaar met verhuizen.

Gisteravond heb ik de sleutel bij de huisbaas in zijn brievenbus gegooid en ik kan er niet meer in. Ik hoop dat mijn post goed wordt doorgestuurd, ik was wat laat, maar PostNL stuurt vanaf 5 december alles door naar mijn ouders adres. Nu nog inschrijven bij mijn ouders, een paar verhuizingen doorgeven en dan ben ik ècht over.

Het is apart om je huis achter te laten. Dit was het derde huis waar ik woonde. Ik heb er ruim vier jaar gewoond. Ik heb er ettelijke malen mijn duikspullen de trap op gesjouwd. Mijn overbuurvrouw wilde nog de politie bellen toen ze me herhaaldelijk met flessen zag tillen. Ze besprak dit met haar buurvrouw en dit is een dame waar ik het goed mee kon vinden, haar kleinzoon dook ook. Ze moest er erg om lachen en legde uit dat de flessen bedoelt waren om te duiken en dat ik geen drugslab of wietplantage had. De lieve buurvrouw had wat tranen in haar ogen toen ze hoorde dat ik weg zou gaan. Lief.

Ik heb er een hoop meegemaakt, ik heb er samen gewoond met Linda. Ik kan me nog herinneren dat ik nog niet zoveel meubeltjes had en we picknickten in de woonkamer. Het was een leuke tijd! Maar na een tijdje is het ook weer tijd voor iets nieuws en ik ga een huisje wat meer Noordelijk zoeken.

Ik ben benieuwd hoe lang mijn Range Rover nog op Google Maps – Streetview blijft staan, ik heb hem al meer dan een jaar geleden verkocht.