Help, een duikdip
Ineens heb je het: Een duik-dip. Sinds 1998 ben ik een duiker en besteedde ik minstens één vakantie per jaar aan een duikvakantie. Ik heb in landen gedoken die in de brochure als paradijselijk worden omschreven. Op het lijstje vind je onder andere: Bali, Bonaire, Malediven en de Rode zee en in 2006 zou ik ontdekken dat het mooiste land om te duiken Nederland is. In dat jaar werd ik door mijn duikvereniging Get Wet meegenomen naar Zeeland en een nieuwe, iets grauwere wereld ging voor me open. Nooit had ik verwacht dat er zo dicht bij huis een onderwater wereld is waar je geen genoeg van kan krijgen.
Ik ging ook steeds meer met mensen om die veel ervaring hebben in het Nederlandse water. Johanna leerde me mensen kennen als Ron Offermans, Niels Schrieken en Peter van Bragt. Braaf ging ik ook MOO formulieren invullen van Stichting Anemoon die gebruikt worden om het onderwaterleven te monitoren. Niels Schrieken legt in 2006 tijdens een biologie weekend uit hoe deze gegevens gebruikt worden om voorspellingen te kunnen doen. Met Linda ging ik veel duiken maken en dankzij Get Wet en voornamelijk het duo Ben Stiefelhagen en Klaudie Bartelink ga ik ook steeds meer duiken op de Noordzee. Zo leer ik nóg meer mensen kennen en mensen als Joop Stalenburg en organisaties als Kust & Zee, Stichting de Noordzee en natuurlijk Duiken in Beeld. Ik maak deel uit van een actiegroep die de Noordzee schoon duikt. Ik kan met zekerheid roepen dat ik in 2010 tegen de 40 duiken in de Noordzee heb gemaakt en ik leer zelfs de GUE “Fundamentals†waarvan ik het examen niet (helemaal) haal.
Mijn vrienden maken vaak de populaire opmerking dat ik kieuwen krijg als ik zo blijf duiken. In januari dit jaren verandert alles. Om allerlei redenen komt er een einde aan mijn relatie en aan de samenwerking met Duik de Noordzee en ik ben geen maritiem instructeur meer. Qua duiken raak ik een beetje in een dip. In plaats van dat ik wekelijks een aantal (tientallen) meters onder water ben reis ik de bergen in om twee maanden als skileraar te werken in Oostenrijk. Natuurlijk heb ik daar de tijd van mijn leven, overigens zonder de wilde vrouwen verhalen helaas. Ik leer dat ik heel goed in lesgeven ben en mensen vertrouwen kan geven om de stap te nemen de berg af te skiën. Ik kijk daar nog een beetje rond naar eventuele duikstekken. Ik ontdek dat in de buurt, in Tirol, een Nederlandse duikorganisatie zit: nuduiken.nl, maar ik maak geen gebruik van hun diensten.
Eenmaal terug in Nederland zit ik thuis met een motor en zonder de lease-auto die ik eind 2010 moest inleveren. Het is niet heel praktisch om te gaan duiken, maar ik sla ook het aanbod om met Esther (Emmie) mee te rijden af. Het is officieel, ik heb een duikdip en ik kom er niet goed uit. Mijn longhose ligt samen met mijn back-up automaat in een kistje te verstoffen. Mijn Santi droogpak ligt netjes opgevouwen in een zwart krat te wachten op het moment dat ik hem aan ga trekken. Ik denk niet dat ik dit jaar nog een duik in Nederland ga maken. In oktober heb ik weer een vakantie gepland om te gaan duiken en ik denk dat ik dit jaar ongeveer 20 duiken ga maken… Ongeveer 8% van mijn aantal duiken in 2010.
Het is ook niet erg eigenlijk. Ik besteed nu mijn tijd aan mijn werk als ZZP’er in de IT, ik ontwikkel samen met mijn broer een nieuw duiklogboek met het sociale karakter van Facebook en ik plan mooie reizen in 2012 naar Scapa Flow. Samen met Edward Snijders en zijn dochters verken ik de mogelijkheid om dit jaar weer een spetterende North Sea Film Festival neer te zetten. Helaas is het organisatorisch niet mogelijk en verschuiven we de lustrum editie naar 15 november 2012. Ik zit dan wel in een dip maar ik zit niet stil en ben niet depri. Ik denk dat ik in 2012 ook weer met veel plezier ga duiken. Het liefst in januari begin ik weer, ik heb namelijk weinig duiken in mijn leven in januari gemaakt zag ik in mijn logboek.Dus het duiken komt wel weer, maar het staat nu gewoon even stil in mijn hoofd en in de praktijk. Tips tegen een duikdip worden op prijs gesteld!
