Gevaar van een goede daad

Ik zit hier bij een bank om twee systeembeheerders te vervangen tijdens de vakantie. Op een bepaalde manier ben ik nu even de rots die in een rivier het water verstoort voor sommige mensen en val ik nauwelijks op bij andere mensen. Ze hebben me hier namelijk niet alle rechten gegeven. Ik ben er maar tijdelijk en als ze me teveel rechten geven dan moeten ze na deze week op allerlei vlakken de wachtwoorden weer wijzigen. Het probleem wat automatisch ontstaat is dat ik niet alles kà¡n doen. Ik weet wel hoe het moet, maar ik heb simpelweg de rechten niet om het uit te voeren. De persoon die me heeft ingewerkt zag dit niet als een heel groot probleem omdat mensen toch eerst naar de zogenaamde “Hotline” oftewel helpdesk moeten bellen en daar zitten mensen die wel de juiste rechten hebben.

Zojuist had ik een mevrouw aan de telefoon die vanuit huis werkt en die had problemen met het inloggen. Het is echt een gebruikers”account” waar ze problemen mee heeft en dat past in het “Daar-kan-ik-niet-bij” segment. Ik raad haar aan om de “hotline” te bellen en ze schiet uit haar schoen. “Dit kan niet, dit is ongehoord.” hoor ik door de hoorn heen. Ik probeer haar rustig te vertellen normaal via de “hotline” gaat en dat ik haar niet kan helpen. Ze wordt bozer en moppert: “Ik werk al tien jaar hier en al die jaren bel ik altijd naar Roger of Reggie en die lossen het dan op.” Het klopt dat zij het oplossen, maar dat is een extra service. Het vervelende is dat mensen wennen aan zo’n goede daad en dat het standaard wordt voor sommige mensen. Als dan de extra gunst even weg valt dan wordt men boos om iets wat in het begin al geen recht was. Het is krom, oppassen met je goede daden.