Eclipse of the moon

We’re just two lost souls swimming in a fish bowl,
year after year,
running over the same old ground. What have we found?
The same old fears

Ken je dat? Muziek dat een bepaalt gevoel bij je los krijgt? Ik heb dat met een aantal bands of cd’s maar niet zo sterk als ik met Pink Floyd heb. Al zo lang ik bewust van mezelf of de wereld ben hoor ik deze muziek al dankzij mijn ouders…

Als ik het album “Wish you were here” hoor en mijn ogen sluit dan kan ik haast weer het witte hek zien waarvan de spijlen langs de grijze Volvo zoeven bij Lac de Saint-Croix (een brug die ik later weer gevonden heb) of als ik bij de regel; “The loonatic is on the grass” denk dan kan ik me nog herinneren dat ik als kind achterin de auto door de vest-garage reed in de zwarte Volvo.

All that you touch
All that you see
All that you taste
All you feel.
All that you love
All that you hate
All you distrust
All you save.
All that you give
All that you deal
All that you buy,
beg, borrow or steal.
All you create
All you destroy
All that you do
All that you say.
All that you eat
And everyone you meet
All that you slight
And everyone you fight.
All that is now
All that is gone
All that’s to come
and everything under the sun is in tune
but the sun is eclipsed by the moon.

Het is verbazingwekkend wat voor emoties of herinneringen muziek op kunnen wekken. Sommige mensen vinden me raar dat ik een grote iPod bij me draag, maar ergens zitten er daardoor ook herinneringen in; in de vorm van foto’s en muziek.