Vissen redden

Vandaag las ik het boek ‘Vissen redden’ uit van Annelies Verbeke. Interessant, ongewoon, maar ook wat scherpe stukjes over de mens en vissen.

‘De wereldzeeën zijn de laatste grote wildernis, de enige nog bestaande grens van de mens op aarde, en misschien tegelijkertijd de laatste kans om te laten zien dat hij een rationeel wezen is.’

‘de steur er zeventien jaar over doet om geslachtsrijp te worden en dat de buik dan wordt opengesneden, de eierstokken leeggehaald. Het is een prehistorische vis – vreedzaam, passief, immens. Maar deze eitjes worden niets, ze wachten achter glas om te worden gegeten, ze zijn niet begonnen.’

En een voordracht op een red-de-vis-conventie;

‘Vinloze haaien bloeden dood op afgeschraapte bodems. Bijvangst raakt opgesloten achter scherpe muren. Schildpadden wikkelen zich in netten. Gif en dynamiet overvallen de rijkste koraalriffen. Er bestaat software om de laatste school tonijn op te sporen, maar er is geen methode om vis tot leven te wekken. De vernielingen reiken onpeilbaar diep. Maar de mens vist dieper, verder, meer. Vissers stemmen, vissen niet.

Leven is ontstaan in zee. De zeeën zijn bijna leeg. Dit is een afsluiter, een einde.’