Een mooi gedicht van Joost Zwagerman

Een mooi, lieflijk gedicht dat me raakte kwam ik op internet tegen. Geschreven door Joost Zwagerman die niet zo gek ver geboren is van mijn geboorteplaats.

…zag jij misschien dat ik naar jou,
dat ik je zag en dat ik zag hoe jij
naar mij te kijken zoals ik naar jou
en dat ik hoe dat heet zo steels,
zo en passant en ook zo zijdelings –
dat ik je net zo lang bekeek tot ik
naar je staarde en dat ik staren bleef.
Ik zag je toen en ik wist in te zien
dat in mijn leven zoveel is gezien
zonder dat ik het ooit eerder zag:
dat kijken zoveel liefs vermag.

Degene waarvoor hij zoiets liefs (en misschien lichtelijk zoets) schrijft moet heel bijzonder zijn.

Ik kreeg van Linda ook nog een ander toegestuurd. Die is ook mooi.

Want slapend is ze meest nabij.
Louter streling, in mijn neus,
louter voedsel, voor mijn ogen.
En donker, duister lichaam,
in die stralende handen van mij.

Louter slapend is ze kwetsbaar.
En onaanraakbaar – dierbare schroom.
Verheven boven verlangens, ontdaan van gebreken.
Ademende schoonheid, in mijn vingertoppen.
Louter slapend is ze ondraaglijk lief.