Sneeuw en hagel stormen
Herinneringen van de liefde, ik vond een stukje tekst van Acda & de Munnik erg mooi;
“Je komt elkaar na jaren weer eens tegen,
oude liefde kruipt als slechte wijn omhoog.
Hoe gaat het…”
Zoiets kwam ongeveer gisteren voor nadat ik na letterlijk jaren mijn allereerste vriendinnetje Muriel in een restaurant trof. Het is een raar gevoel; shock? schrikken? verbazing? Het klinkt allemaal erg zwaar voor een gevoel dat hoogstens vijf minuten heeft geduurd. Leuk iemand te zien waar het allemaal mee begonnen is, onzekerheid, verliefdheid, schoonouders, de eerste zoen, de eerste (echtelijke) onenigheden. Ze zag er goed uit en dat was wel leuk te zien.
En toch zie ik Mirte als mijn echte eerste liefde, gevoelsmatig, met haar toch de eerste spannende dingen gedaan en we waren wat ouder en hadden wat meer besef van bepaalde dingen. Maar goed na de confrontatie was al snel mijn aandacht weer bij het gezelschap waar ik me in bevond. Ard & Cris hadden besloten dat het weer eens tijd was uit eten te gaan en een aantal van ons vond dat een uitstekend plan en volgden graag het initiatief dat ons naar Cubanita leidde. Een tappasbar, ik moet eerlijk bekennen dat dit de eerste keer is dat ik zoiets heb gedaan. Lekker! Beviel prima. Het is ook leuk om allerlei dingen uit te proberen omdat je toch maar kleine porties neemt. Ondanks dat we aan het eind van de avond een behoorlijk bedrag achter de wagen vind ik het toch de moeite waard het nog eens te doen.
Al met al lag ik niet al te vroeg in bed en 
kostte het me tot mijn verbazing toch weinig moeite om vanochtend op te staan. Het was behoorlijk wit en op het moment dat ik met de auto over het witte wegdek glibberde ontsprong even de gedachte dat ik misschien diep van binnen wel blij was dat ik in de auto zat. Natuurlijk kan je het ook op de motor doen en had ik het ook wel gedaan als ik nog gewoon op de motor reed (wie zal de waarheid weten), maar…
Het was toch wel makkelijk om gewoon niet teveel na te denken met overeind te blijven. Later stortte de hemel een gigantische berg aan ijs in de vorm van harde hagel op onze auto, zo hevig dat binnen enkele tellen de weg weer bedekt was met een mooie witte laag. Stiekem vond ik het toen weer jammer dat ik WEL in de auto zat. Dat is natuurlijk wel weer cool, als ridder te ijzeren paard door de afschuwelijke ijsregen. Noem het profileren of noem het dommige dapperheid, maar ik mis het motorrijden toch wel een beetje, door weer en wind een weg te banen, snel even mijn motor weer opknappen naar een wat beter en berijdbare staat en dan weer gaan (zomer komt er aan ). Maar toch wel lekker dat ik over die gladde wegen met de auto ging vanochtend.
De zee kabbelt rustig tegen het strand op terwijl ik tijdens mijn koffie-pauze (eigenlijk choco-pauze) een stukje tekst hier schrijf. Het ziet er zo aantrekkelijk uit buiten. Het zonnetje schijnt en de zee ziet er kalm kabbelend uit. Trek je kleren uit en kom een dip nemen, maar reken maar dat het heeeeeeeeeeeeeeel koud is. Het is een schril contrast met vanochtend waar sneeuw en hagel samen een gevecht vormden om ieder zo hard als mogelijk naar beneden te kunnen vallen. Met een behoorlijke stevige wind oogde het alsof de neerslag het tegen professionele zandstraalbedrijven op wilde nemen. De porto-cabins waar we in zitten zuchtten in de wind en de grote grijze schepen hier trokken onrustig aan hun teugels, die ze bij de kade hielden, terwijl ze onophoudelijk door golven met schuim opgejaagd werden.