Er is een coup geweest om de regering van Erdogan te ontzetten. Blijkbaar gebeurt dat vaker want in de krant stond een reeks jaartallen waar dat eerder gebeurde met als laatste begin jaren ’80. Allerlei mensen zetten grote vraagtekens bij de coup. De plegers zouden wat essentiële dingen niet gedaan hebben waardoor een falen voor de hand lag. Nu is Erdogan weer terug met heel veel mensen achter zich en die begint nu om zich heen te zuiveren. De rechterlijke macht verliest duizenden rechters, duizenden leraren, ambtenaren en andere sleutelfiguren moeten het veld ruimen. Turkije prijst zich gelukkig dat de democratie gezegevierd heeft, maar in hoeverre kan je het een democratie noemen als je duizenden mensen uit hun functie moet zetten om zo aan de macht te blijven.
Het is ongezond voor je om niet de straat op te gaan en voor Erdogan te demonstreren, zelfs in Nederland worden ruiten ingegooid bij Turkse instellingen die niet uitgesproken voor Erdogan zijn. Dus al die mensen die de straat op gaan, is dat dan vrije wil? Of angst en sociale druk? In hoeverre kan je dan over een democratie spreken?
Er is een Nederlandse journalist die het nieuws verslaat over Turkije en die werd in januari al opgepakt omdat ze niet het gewenste nieuws bracht. Momenteel zit Michel Spekkers (@spekkers) in Turkije die bewaking heeft en niet aan het werk mag.
vrijheid?
Intussen mag hij weer werken, maar stelt bij zichzelf regelmatig de vraag of het verstandig is om over dingen te schrijven omdat dan zijn journalist-vergunning weer ingetrokken wordt. In een land waar geen persvrijheid is, kan je dan spreken over een democratie?
Als je kritisch bent over de president, dan verdwijn je, of van je werk, of de gevangenis in. Journalisten mogen niet schrijven over zaken tenzij het pro-Erdogan is. Hoe kunnen ze trots zijn dat de democratie zegeviert in zo’n land?
Op 20 juli de status van de #TurkeyPurge (hashtag op Twitter).
Statistics of the TurkeyPurge
