Geduld, hebben we dat nog?

Nu ik wat ouder word zie ik om me heen dat onze opvolgende generatie weinig geduld heeft. Ze zijn wat sneller verveeld, dingen moeten meteen veranderd zijn en/of het woord langzaam kennen ze niet meer.

Ik herken het onder andere in films. Laatst had ik ‘Once Upon a Time in the West’ gedownload om het op de AppleTV te kijken. Uit nostalgie keek ik het intro en stroperig langzaam trekken de scènes aan je voorbij. Er wordt veel tijd genomen voor close-ups en terwijl een stoere cowboy wacht op actie zie je hem minutenlang spelen met een vlieg die steeds op zijn gezicht gaat zitten. Dat was in de Western films uit die tijd, 1968, helemaal niet ongewoon.

Ik liet dit aan iemand zien die een stuk jonger is dan ik en die werd er na 5 minuten al raar van. Het is saai, want er gebeurt niets. Grappig 🙂 Het is inderdaad een groot verschil met de Mission Impossible of een willekeurige andere moderne film. Daar wordt continue heen en weer gerend met explosies en allerlei gevechten.

Een ander voorbeeld van een trage film is Mon Oncle.  In deze film loopt de hoofdrolspeler een beetje door zijn wereld. Hij bezoekt zijn familie die de nieuwste snufjes willen hebben, hij komt op straat spelende kinderen tegen en af en toe gaat hij naar huis.

Hier wordt heel veel aandacht besteed aan het decor. De scène waar hij door zijn huis loopt is dan ook briljant! Maar er wordt weinig gezegd, er is niet echt een verhaal en het verloopt allemaal erg langzaam. Ik denk dat menig mens niet het geduld meer heeft om deze film te kijken. Deze stamt dan ook uit 1958. En als er een film gemaakt wordt die deze traagheid evenaart dan komt hij waarschijnlijk in de bak van filmhuis films te liggen en zal het grote publiek het waarschijnlijk niet zien.

Als de films steeds sneller en explosiever moeten worden… Hoe zullen de films er in de toekomst dan uit zien?