Dag oma

Gisteren heb ik de crematie van mijn oma doorstaan. Het was een mooie dienst waar veel vrienden en familie afscheid namen. Vanuit de zaal waar wat gezegd en geluisterd werd hadden we ook een mooi uitzicht over de weilanden, wat je van het oude erf in ’t Woud ook had.

Ook ik heb een zegje gedaan en ik twijfelde even of ik het op mijn blog zou zetten. Bij deze doe ik het toch.

Ik ben mijn oma’s eerste kleinzoon en daarom wil ik ook wat zeggen. Dit is mijn eerste keer dat ik bij een gelegenheid als deze spreek.

Mijn oma is er niet meer.
Het is vreemd dat mensen uit je leven moeten verdwijnen.

Maar zo is het leven, de dood is misschien een triest moment, maar het brengt ook ruimte voor vernieuwing. Zo hebben alweer ruim twee jaar een nieuw familielid en wat was ze trots op haar achter klein kind.

Je moet niet boos of intens verdrietig zijn dat iemand er niet meer is. Het is belangrijk de momenten te koesteren dat ze er wel was.

Ik kan me nog goed herinneren:

• Druiven plukken op het terras in ’t Woud.
• Aardbeien plukken in de tuin bij het zomerhuisje.
• Klassieke muziek leren kennen met cd’tjes in haar woonkamer.
• Bij oma logeren in de groene, gele of blauwe kamer.
• Vroeger ging ik vaak naar mijn oma voor bij les en dankzij haar heb ik de havo gehaald, elke dinsdag at ik dan bij haar en dan aten we gebonden andijvie. Anders lustte ik het niet.
• En met kerst aten we vaak zalm met Hollandaise Sause.
• Op zondag gingen we wandelen met hummel in het Bergense bos met de witte Mazda.
• Later werd ze trots rond gereden door onze gemeenschappelijke vriend Bas.

Ik zal haar missen, maar ik gun haar nu ook de rust die ze heeft gevonden. Haar oude lichaam heeft het opgegeven, maar zolang we haar blijven herinneren is ze nooit echt weg.