Bijna 30!
Ik ben bijna 30 en of de duivel er mee speelt kom ik dan een column over die leeftijd van iemand tegen. Dit is een (voor mij) nieuwe schrijfster die 3 boeken heeft geschreven. Eentje ken ik en vond ik erg leuk en ben benieuwd naar de andere twee.
Ik wilde de column met jullie delen;
Column; Maart 2008
Ik ben dertig. Al meer dan een maand, inmiddels. En er verandert (gelukkig) helemaal niets. Terwijl vrouwelijke leeftijdsgenoten om mij heen zich massaal laten bevruchten en, wanneer de vrucht eenmaal geworpen is, hun haar kort knippen en rood verven, ben ik nog steeds erg blij dat ik juist geen kinderen heb en ben ik ook niet van plan om daar iets aan te doen.Iedereen schijnt maar te denken dat je je op een bepaalde leeftijd met dat soort dingen zou moeten gaan bezighouden, maar waarom? Ik voel mij vaak genoeg zelf nog een kind en ik wil ze niet, nu nog niet in ieder geval, en dat is niet omdat ik ze niet leuk vind (want ik kan me er juist bijzonder mee vermaken) maar omdat ik aan mijn eigen leven en daarbij mijn vrijheid toch nog net een heel stuk meer waarde hecht. Wanneer je eenmaal een kind krijgt verandert alles. Weg is je ongebondenheid. Alles draait om de bambino, privacy is er niet meer en onbegrensde liefde bedrijven kan ineens alleen nog maar wanneer de kleine eindelijk slaapt waardoor een groot deel van de spontaniteit er af gaat en je seks ineens moet gaan inplannen en uitstellen in plaats van aan iedere impuls meteen gehoor te kunnen geven. Bovendien lijkt het me lastig om een bestseller te schrijven met een huilend kind aan je broekspijp, en vind ik honden gewoon leuker.
Tegenwoordig heb ik om het weekend een heel lief klein logeetje in huis en dat is erg gezellig, maar het bevestigt tegelijkertijd wat ik al wist: namelijk dat zeven dagen per week toch nog net iets teveel van het goede zou zijn.Maar het ontbreken van biologisch getik is niet het enige waarin ik verschil van andere vrouwen van mijn leeftijd. Ik ben in de meeste opzichten een laatbloeier. Zo heb ik me nu pas voorgenomen om binnenkort eindelijk eens aan rijlessen te gaan denken, heb ik op mijn dertigste nog precies hetzelfde figuur als toen ik zestien was (en vraag ik me eigenlijk af of zoiets normaal is), en denk ik wanneer iemand mij aanschrijft met ‘Geachte mevrouw Visser’ nog altijd dat ze mijn moeder bedoelen. Volgens een test op Mijnechteleeftijd.nl ligt mijn ware leeftijd momenteel op drieëntwintig. Lichamelijk, dan. Ik vraag me af wat mijn mentale ‘echte’ leeftijd zou zijn, en waar je dat kunt testen. Waarschijnlijk ligt die ergens tussen de zestien en de eenentwintig. Maar dan wel met de wijsheid en levenservaring van nu, natuurlijk…
Column van Judith Visser, voor meer check haar website; Column op judithvisser.nl
En speciaal voor Jeroen;
