Skiez à Valmorel

Alweer terug van een geslaagde wintersport vakantie in Valmorel, skieën tot je er bij neervalt. Hoewel… Mijn vakantie begon niet zo geslaagd;

We waren nog maar net weg en reden op de A9 toen ik een raar geluid hoorde, direct op de vluchtstrook en een angstig gevoel bekroop mij; Ik had een lekke band. Rechtsachter stond de band te roken (van dat korte stukje :() en langzaam zakte de band tot de velg geheel op het asfalt stond. Daar sta je dan om 10 voor vijf ’s ochtends met een thuiskomertje (reservewiel) en nog ongeveer 1000km voor de boeg. Waar moet je een echte band halen? Boos keek ik naar het koperachtige spijkertje in mijn band (helaas voor jullie 😉 geen foto van)
Met een thuiskomertje kan je niet harder dan 80km/u (officieel) en er zal maar wat gebeuren als je harder dan deze verplichte snelheid rijdt… Lease maatschappij gebeld (alarmnummer), konden me niet helpen, vooral niet op dit tijdstip. We hadden met z’n allen afgesproken om toch maar door te rijden, maar i.p.v. via Breda zouden we via Maastricht rijden om zo nog zo lang mogelijk in Nederland te blijven om de band te vervangen voor een goeie.

Om half 8 arriveerde we in Maastricht terwijl een vestiging waar we nieuwe banden konden halen om 8 uur open ging. Dus even een “koppie doen” voor de gesloten deuren van het bandenbedrijf. Ze waren ook vrachtwagen liefhebber, want er stonden een heleboel aparte Amerikaanse trucks van minstens 30 jaar oud. (denk ik) Toen Ko en ik gezellig aan de koffie in de auto zaten liep er een man met een dodelijke blik naar de garage en begon de lichten aan te doen.

Kwart voor 8 gaf mijn horloge aan, mooi op tijd 🙂 Wij naar binnen; “Goedenmorgen!” Die man zei niets, aarzelend vroeg ik; “Bent u al open?” Nors antwoordde de man dat ze pas over een kwartier open waren. Het was al 10 voor 8, maar de man was zo…. typisch dat wij weer verbaasd plaats namen in de auto. Enkele minuten later werden we binnen gewuifd en een kwartier later reden met het thuiskomertje weer weg. Ze hadden mijn speciale bandenmaat niet. Ko en ik zagen onze geest al dwalen, met een thuiskomertje nog 900,1 km rijden.

We werden naar het hoofdkantoor gestuurd waar ze nog 4 van mijn banden zouden hebben liggen, 20kmtjes rijden, dus dat viel mee. Daar werden we al iets vrolijker en veel professioneler ontvangen (en we kregen ook nog koffie). Ze hadden onze banden, maar die anderen waren ook wel aan vervanging toe, om half 9 met de leasemaatschappij bellen, voor toestemming, die gekregen en hup, alle vier de bandjes vervangen. En 2 uur later dan de anderen vertrokken ook wij naar het wintersport gebied. Hup Belgie in vanaf een verfrissend andere hoek (anders rijd ik altijd dat saaie Breda-Antwerpen)

Bijzonder was wel dat Ko en ik een stuk efficienter gereisd hebben dan de anderen. Zij waren met 4 personen in elke auto, wij maar met 2. Onze stops waren veel korter en ongeveer 30km voor de eindbestemming reden we ze voorbij en kwamen als eersten aan in Valmorel. Waar we overigens meteen getrakteerd werden op een bijzondere verschijning, de Franse brandweer met Unimog en Land Rover. 🙂

Het was een bijzondere week omdat we geskied hebben in allerlei verschillende soorten weer. We hebben regen, sneeuw, zeer dichte mist, prachtig stralend weer en gewoon een grijze hemel gehad.

Alle dagen waren we natuurlijk wel op de ski (of snowboard) te vinden. Het was een beproefd ritme op een dag; om 9uur aan het ontbijt, voor 10u op de piste, om 11u een klein drankje ergens midden op de piste, rond een uur of half 1 lunch en dan tot ongeveer 4 uur nog op de pistes rondzwerven. Na deze gezonde combinatie van sporten en zonnen moesten we ons overleveren aan het aprés-ski gebeuren van Valmorel. We hebben een klein beetje onderzoek gedaan en het resultaat was dat het eigenlijk alleen in “La Cordee” gezellig was en hebben daar de rest van de week onze biertjes genuttigd.

skieën, de kunst van durven;

In de voorgaande jaren had ik een beetje zenuwen in de benen als ik echt te rap omlaag zou gaan. Met een schouder die regelmatig uit de kom kon vliegen en niet heel veel vertrouwen in mijn eigen kunnen kwam ik nog wel eens klungelig de berg af. Ik heb nog wel eens K.O. op de piste gelegen of met een bloedneus mezelf uit de ’tiefschnee’ (zachte sneeuw, niet samengeperst) gesleept. Dit jaar was dat anders; Ik was druk aan het carven en ging best hard. Nog niet zo hard als Ard, want die vloog over de piste als het er op aankwam en nog netjes als een heer ook en geen botte boer.

Ik durfde wat meer, ging ook beter voorover op mijn punten hangen waardoor ik betere controle over waar ik op welke manier heen ging. Op blauwe pistes (vooral als we er al geweest waren) zoefden we naar beneden, niet in 1 lijn, maar met nette carve bochten, op rode pistes was ik echter weer wat meer op mijn hoede.

skieën, de kunst van niet bang te zijn. We namen op de tweede dag Adam, vriendje van Renée, op sleeptouw. Die had net 1 les gehad en die had het over blauwe pistes; “Are you kidding me?” en ging vervolgens lopend verder. Toen hij een week les had gehad had hij zoveel vertrouwen en ging toen zelfs van een flauwe rode af. Erg knap voor een beginneling.

Voor de echte n00bs op het gebied van skieën;

• Een groene piste is in Frankrijk een makkelijke piste.
  In Oostenrijk is het echt een oefenweide.
• Een blauwe piste is in Frankrijk een middelmatige piste.
  In Oostenrijk is dit een makkelijke.
• Een rode piste is in F een geavanceerde helling.
  In Oostenrijk is dit een boven-gemiddelde.
• Een zwarte piste is in F een zeer zware helling.
  In Oostenrijk is dit een moeilijke afdaling.

De…. meningen van Frankrijk en Oostenrijk schijnen een beetje uiteen te lopen.

Het was al met al een geslaagde week. Even hadden we op dinsdag een dipje toen Ard z’n ski’s verdwenen waren. Hij had ze geleend van een vriend van hem, dus er werd behoorlijk gebaald. Ook is er een soort ‘Gentleman’s agreement’ dat je je ski’s niet mee naar binnen kan nemen en dus veilig buiten kan stallen. We hebben allemaal ski’s en we kunnen ze nou eenmaal niet in de kroeg zetten, te weinig ruimte. Teleurgesteld heeft Ard aangifte gedaan en ski’s gehuurd om toch een middag te kunnen skieën.

Aan het einde van de volgende dag stonden de ski’s toch weer op hun oude plekje. Toch weer terug! Heeft iemand ze per ongeluk meegenomen of zo? De aangifte bij de Gendarmerie ingetrokken, huur-ski’s weer terug en toch de boel blijven wantrouwen. Jammer… Maar het geeft niet echt een lekker gevoel. Elke dag brachten we eerst de ski’s weg en trokken dus makkelijke schoenen aan. Het echt aprés-ski gevoel vind ik nog steeds dat je zo van je ski’s de kroeg in stapt en met je hele uitrusting aan de bar zit tussen alle anderen.

De vakantie werd op vrijdag afgesloten door diner bij een mexicaans-spaans restaurant met voor ons allerlei tapas hapjes. 😛 Voor herhaling vatbaar!