Ik was jarig!

Ik werd 18!
Autorijden, beetje serieuzer, want ik ben volwassen.

Ik werd 20….
Hm toch wel spannend en ook wel zonde. Ik verlies mijn tiener status, maar stap nu de wereld in van de twintigers

Ik werd 21
Echt, maar dan ook echt volwassen. Een geweldig feest geregeld door mijn ouders en vrienden.

Ik werd 25
KUT Als je mijn leeftijd afrondt dan ben ik 30, och als ik 25,4 ben dan kan je het nog steeds afronden naar 20.

Nu ben ik net 26 geworden. Ik ben oud, want als je het af gaat ronden ben ik eerder richting de 30 dan de 20.

Al die oude lullen van achter in de 20, ik benader die leeftijd met de dag. Nou gelukkig ben ik nog niet op zo’n leeftijd dat ik het moet afdoen met het smoesje; Je bent zo oud als je je voelt.

Ach ik zit me quasi druk te maken om mijn leeftijd. Ik houd het nog steeds vol om tot 4 uur uit te gaan met een biertje en om 7 uur weer op pad te gaan om te werken. Uiteraard niet met TEVEEL bier in mijn kraag en iedereen om me heen wordt ook ouder, dus qua perspectief verandert er niet zoveel. Het enige waar ik het echt in merk is dat ik tegenwoordig mensen autorijles zie nemen waarvan ik denk; “Zijn ze wel oud genoeg daarvoor?” Maar dan bedenk ik me ook weer dat ik van de zomer een oogje op een 18-jarig meisje had…. Dus om een vriend aan te halen; “Alles is een kwestie van perspectief”

Afgelopen zondag was het een jubileum. Al 26 jaar bewandel ik deze aarde, nou ja wandelen, ik begon waarschijnlijk met kruipen. Maar zoiets geweldigs moet natuurlijk gevierd worden en hoe doe je dat anders dan met een aantal vrienden om je heen. Via een mailtje en een oproep op mijn website heb ik iedereen laten opdraven om op mijn verjaardag zelf. Helaas heb ik nog niet veel vrienden weten op te duikelen in Amsterdam en vierde ik het dus ook in Warmenhuizen dit jaar. Mijn moeder was zo lief om taarten te bakken en had voor twee overheerlijke appeltaarten en één kwarktaart gezorgd, daarna hebben zij en ik samen voor het eten gezorgd. Mijn vader regelde het meubilair, dus al met al heb ik door hele zorgzame ouders een erg relaxte verjaardag gehad.

Ik heb van mijn ouders een top-koffer gehad die achterop de motor kan. Dit is niet helemaal wat op een sportmotor past, maar supermakkelijk omdat ik nogal veel tijd op de motor doorbreng en vaak wat spullen meeneem. Ik ben zelfs een keer een pizza onderweg kwijt geraakt Ik reed vanuit mijn werk even langs de AH en kocht daar wat spulletjes die ik dan tussen m’n benen, kruis en tank naar huis vervoerde. Zo ook pizza’s die natuurlijk een hoog “we-kunnen-wegvliegen” gehalte hebbben. Het is maar een klein stukje van het Jordaanplein naar mijn huis, maar onderweg kwam ik een politie auto tegen en… Ik was zo bezig met me keurig gedragen voor oom agent dat ik de pizza alweer helemaal vergeten was en toen ik mijn straat in draaide was de pizza al gevlogen. Schelden, terugrijden en vervolgens maar te voet een nieuwe gehaald.

Het moraal van het verhaal, handig die koffer. Vooral nu ik wat kilometers moet gaan slijten naar bijvoorbeeld mijn nieuwe werk in Den Helder. Van mijn oma kreeg ik een waterdichte en ademende hoes voor de motor; deze maar even gebruiken om het verval van de motor door het weer tegen te gaan. Om 4 uur druppelden de eerste mensen binnen en tegen etenstijd was het al erg gezellig.

Ik kreeg van de kliek van mijn grootste vrienden een heel mooi kado. Een op afstand bestuurbaar autootje. Pf denk je dan, nee niet zomaar een, een Land Rover Defender 110′ Alleen dan in wat kleiner formaat, we hebben hem even getest in de tuin en hij kwam opmerkelijk ver. Mijn enige Land Rover die ik heb die ook rijdt Het is maar goed dat er een bull-bar op zit. Ik had iets teveel gedronken om hem er zonder botsen tussen de takken door te loodsen.

Boaz was in het begin bang voor het ding dat zoveel herrie maakt en in één keer wegschiet. Maar toen we samen op de drempel van de woonkamer gingen zitten en hij zag dat wij dat ding onder controle hadden begon ie haast te huilen toen ik de auto weer opborg. Hij bleef stug “Akie” zeggen wat met wat enige vertaling “Nog een keer?” betekent Helaas is de foto in het fotoboek van Boaz en mij mislukt, want het was wel een schattige foto. Naast de gave auto heb ik ook nog een aantal lekkere bieren gehad.

John (JohnnyT) was die ochtendvroeg om 5 uur in de auto gestapt vanuit Oostenrijk en die belde tot ieder ( nou in ieder geval mijn verbazing op hoe laat ie kon/mocht komen, gezellig! Want ik had hem al een tijdje niet meer gesproken. Hij zat in het huisje van z’n ouders. Sommige mensen hebben ook zo’n rotleven

June, m’n huisgenote kwam ook helemaal uit Amstelveen bij me langs om me te feliciteren. Ik hoop maar dat ze zich heeft vermaakt, want ik denk niet dat Warmenhuizen een omgeving is waar ze zich heel prettig voelt, kent niemand etc. Maartje, m’n oude fietsgenootje van vroeger (en enige vrouw in mijn nabije omgeving met motor + rijbewijs) was er ook en die paste er wel goed tussen. In het begin was ze wat stil, maar aan het eind van de avond kon ze al met iedereen meepraten en veel mensen plagen. Het is wel grappig als allerlei mensen die je op verschillende manieren kent bij elkaar komen en elkaar niet kennen. Dat ze voor elkaar net zo vreemd zijn als een willekeurige bezoeker van een AH in een vreemd dorp voor jou is. Terwijl jij ze wel allebei kent. Het is altijd een raar idee… Voor mij dan, alsof verschillende werelden elkaar ontmoeten. Hoogtepunt was overigens de zoenende Lotte & Marloes, een show die we uiteraard graag weer zien als het ooit voor mocht komen

Ik ben blij dat het zo gezellig was met al die verschillend mensen Om nog even door te borduren op het “verschillende werelden” idee denk ik dat het een mazzeltje is als je vrienden het goed met elkaar kunnen vinden. Zo weer even genoeg nagedacht voor vandaag. Even verder met het beschrijven van de verjaardag perikelen; Mijn moeder en ik hadden spullen gekocht voor nasi en pasta met kip wat er allebei goed in ging bij iedereen, gelukkig want ik heb nogal wat kip schoongemaakt en mijn moeder weer wonderen verricht in de keuken. Aan het eind samen met Frank, altijd leuk om die twee samen te zien koken. Frank heeft een hekel aan batsen en mams heeft niet altijd behoefte om alles keurig te doen. Bedoel, het gaat uiteindelijk om dat het lekker is en niet om een-ster-waard-smaak. Ook zie je altijd dat de één weer wat van de ander op steekt, ongeacht welke van wie leert. Helaas voor hem was mijn vader vandaag de batser, hij had de zalm schoon gemaakt en de heer en dame kok waren niet content met het resultaat.

Om 2 uur ’s nachts gooide ik iedereen de deur uit, want ik moest om 6:15 weer klaar zitten voor mijn oom die me op zou komen halen. Ik reed met hem mee, want mijn nieuwe opdracht bij Yacht is heel dichtbij zijn werk; het gebouw ernaast namelijk

M’n wekker om tien voor vijf gezet en even voor de wekker kwam mijn moeder me wekken, haar natuurlijke wekker deed haar zorgen maken of ik op tijd wakker werd en naar de wc gaan. Precies op tijd schoot er een fordje voor de deur langs die direct daarna keerde en me op stond te wachten. En daar zat ik dan met mijn brakke hoofd in de auto naar mijn nieuwe werk in Den Helder, bij Defensie.

Henk was heel enthousiast door me verschillende wegen te laten zien. We namen een sluiproute door Oudesluis. Een plek waar ik het die avond er voor nog met iemand over had gehad en eerlijk gezegd geen idee had waar het was. Maar voila, als je het met iemand het over een bepaald type auto hebt dan kom je die steeds tegen, heb je het met iemand over een dorp (gehucht) dan zal je net zien dat je een dag later er doorheen rijdt. Bij de poort van de Marinehaven kwamen we niet binnen.

Ik had niet zo’n mooie pas als Henk en moest even bij de wacht een ‘papieren pas’ halen. Ook hier zat een aantrekkelijke marechaussee-dame achter de balie om mijn gegevens op te nemen. Toen ik op gesprek moest komen met de accountmanager van Yacht werden we ook al door een blonde aantrekkelijke dame geholpen. Of is het gewoon het uniform en het gezag die ze uitstralen wat ze aantrekkelijk maakt? Vlucht der gedachten waar ik me op dat moment niet echt mee bezig hield, ik was nog maar net wakker en moest toch een beetje een goede eerste indruk achter laten op mijn collegae en moest even helder (=wakker, had geen kater) worden.

Henk zette me af voor het gebouw Swaen waar ik het komende half jaar aan het werk moet. Bij de marechaussee mijn papieren pas inleveren voor een hard plastic waar ik me mee door het gebouw kan bewegen. Niemand wachtte me op of verwelkomde me, dus ik liep door het gehavende gebouw naar de porto-cabins waar ik mijn eerste gesprek had. Overal uniformen Ben ik niet gewend, het was niet intimiderend, maar het was me wel vreemd. Ik dacht even aan mijn vader die zo anti-uniform was in mijn tijd dat ik misschien wel eens over dacht om bij een defensie onderdeel aan te sluiten.

Bijna op mijn plek van bestemming liep ik een totaal verkeerde kamer binnen en werd ik door de vriendelijke burgers naar de juiste kamer geleid. Verder stond op het programma van die dag inlezen in het systeem en kennis maken met alles en iedereen. Een beetje jammer dat ze er nog op NT werken en dat mijn machine een P1-233 met 128Mb intern geheugen is.

Het is wel een mooi uitzicht vanaf mijn bureau waar regelmatig van geniet terwijl ik op de computer wacht die echt veeeeel te traag is. De eerste dag dat ik daar was, was direct ook die met de mooiste zonsopgang tot nu toe. Het is nu donderdag dat ik dit schrijf, dus heb er nu al vier dagen op zitten. Ik kijk vanachter mij bureau zo de zee op. Als het helder is zie je de afsluitdijk liggen. Je ziet de zon opkomen boven Wieringen en zo langs trekken tot het bijna achter het gebouw waar Henk werkt is weggezakt, want dan is het tijd om te vertrekken.

Om zeven uur zit ik al op mijn plekje en dat betekent dat ik hem rond half vvier weer mag verlaten. Ik werk hier met twee collegae; Gerrit en Gerda. De eerste is beheerder en de tweede senior beheerder.

Gerda heeft een heleboel wijsheid in haar screensaver zitten. Vandaag is de leuze; “Leven is een ziekte, de wereld een hospitaal en de dood soms onze arts.” Erg diep, maar ook erg depri :'(